16.6.09

Έντεκα (εικόνες του Οδυσσέα Χρηστίδη απ’ το ‘Μαγεμένο Χωριό’)

img102
(στη νέα συλλογή παραμυθιών μου, Μαγεμένο Χωριό, πρωταγωνιστούν οι κάτοικοι ενός περίεργου χωριού αλλά και οι ΣΤΕ, οι οποίοι βρέθηκαν κατά λάθος εκεί...)


Δεν έχω συναντηθεί ποτέ με τον εικονογράφο του νέου μου βιβλίου. Ο Οδυσσέας Χρηστίδης κι εγώ δεν έχουμε μιλήσει καν στο τηλέφωνο.

Στην εποχή των email αυτό είναι φυσικό. Επίσης, ο Οδυσσέας ζει στις Βρυξέλλες κι εγώ ζω στη Θεσνίκη.

Παλιότερα είχα τη χαρά να δω βιβλία μου να εικονογραφούνται απ’ την Μάρω Αλεξάνδρου, [κι ένα απ’ τον Γιώργο Σγουρό]. Για μια νέα συλλογή (αυτοτελών που ενώνονται όμως υπόγεια μεταξύ τους) παραμυθιών πρότεινα στους εκδότες τον Οδυσσέα Χρηστίδη. Πώς έγινε αυτό ενώ δεν τον είχα καν συναντήσει ποτέ;

Τελείως αναξιοκρατικά.
Η μαμά μου ήξερε τη μαμά του.


img100


Η πρώτη φορά που άκουσα το όνομα του Οδυσσέα ήταν στα μέσα της δεκαετίας του ’80, όταν ήμουν πέντε χρονών. Ήμουν με την οικογένειά μου σε διακοπές σε κάποιο εξοχικό σπίτι, για το οποίο δεν θυμάμαι και πολλά απλά ότι είχε μια τεράστια τζαμένια βεράντα που κάπως με φόβιζε. [Λίγους μήνες νωρίτερα ολόκληρο το δεξί χέρι μου είχε σπάσει και περάσει από το τζάμι μιας μπαλκονόπορτας. Μπορεί τώρα να έχω ξεπεράσει τις φοβίες για τα αίματα, τα ράμματα και τις τζαμένιες επιφάνειες που πιθανότατα θέλουν να διαπεράσουν μέλη του σώματός μου, αλλά στα πέντε μου – και κυρίως σε εκείνη την τζαμένια βεράντα του ξεχασμένου εξοχικού – αυτό ήταν ένα άλφα θέμα.]

Πήγαινα προσεκτικά απ’ τις γωνίες του δωματίου και προσπαθούσα να μην χάσω την ισορροπία μου βγαίνοντας στη βεράντα, όταν άκουσα το όνομα Οδυσσέας. Δεν θυμάμαι αν μόλις είχε γεννηθεί. Μπορεί. Άκουσα τους μεγάλους να λένε διάφορα λογοπαίγνια με το όνομα: Οδυσσέα Γύρισε Πίσω και ο Έρωτας του Οδυσσέα ήταν δύο απ’ αυτά.


«Τι είναι το Οδυσσέα γύρισε πίσω;» ρώτησα. Η μαμά μου (που πριν λίγο στο τηλέφωνο μου είπε πως απ’ ό,τι θυμάται όλα αυτά έγιναν όταν ήμασταν διακοπές στη Γερμανία και η φίλη της γέννησε στις Βρυξέλλες) μου απάντησε:

«Θεατρικό έργο του Καμπανέλλη.»

«Κι ο Έρωτας του Οδυσσέα;»

«Ταινία με το Βουτσά που παίζεται τώρα στο σινεμά.»

«Και γιατί τα λέτε αυτά;»

«Γιατί η φίλη μου γέννησε αγόρι που θα το βγάλει Οδυσσέα κλπκλπ».

Είκοσι χρόνια μετά. Αυτή τη φίλη (ας την πούμε Λουκία) την έβλεπα μερικές φορές όταν ερχόταν Ελλάδα. Εξαιρετικά συμπαθητική. Ακούγαμε καμιά φορά νέα των παιδιών της. Ο Οδυσσέας σπούδαζε σχέδιο για κόμικς. Και είχε κάνει καλές εικονογραφήσεις; Ήθελα να δω καμία για κάποιο μελλοντικό βιβλίο μου;

Η αναξιοκρατία, οι φιλίες, η λεπτότητα, οι μαμάδες… Εκρηκτικό μίγμα. Έκανα την πάπια, με σκοπό να ξεχαστεί το θέμα μέχρι που έλαβα με email δείγματα της δουλειάς του. Ήταν εξαιρετική. Καρέ από κόμικς, εικόνες τραβηγμένες απ’ την πιο απίθανη γωνία, πολύχρωμοι κόσμοι άλλοτε χαριτωμένα ψυχεδελικοί άλλοτε κομψοί και ακριβείς, εικονογραφήσεις πρωτότυπες γεμάτες κίνηση.

Αν δεν μισούσα τη λέξη uncool θα μπορούσα να πω πως έβρισκα κάπως uncool το να προτείνω για εικονογράφο μου κάποιον που (σχεδόν) τον ήξερα λόγω μαμάδων. Τα δείγματα δουλειάς του όμως ήταν ό,τι έπρεπε για τη συλλογή παραμυθιών μου. Θα μπορούσε να σχεδιάσει εικόνες λεπτομερείς, ξεκάθαρες, αλλά και από μια πιο πειραγμένη οπτική γωνία. Διάβασε τα παραμύθια του Μαγεμένου Χωριού και μου έστειλε ένα υπέροχο έγχρωμο δοκιμαστικό για τη Μυστική Ιστορία.


secret_story001


Ποτέ δεν είπα στο Μεταίχμιο ότι (κάπως και πώς) ήξερα αυτόν τον νεαρό εικονογράφο απ’ το Βέλγιο, τη χώρα με την μεγάλη παράδοση στα κόμικς και τις εικονογραφήσεις. Τους έστειλα τα δείγματα και τους άφησα να αποφασίσουν αυτοί. Κι αν ο Οδυσσέας ήταν τόσο ταλαντούχος, όσο ήμουν πεπεισμένος ότι ήταν, σίγουρα θα τον διάλεγαν κι αυτοί.

«Τον ξέρεις; Είναι φίλος σου;», με ρώτησαν σε ένα email.

«Δεν τον έχω δει ποτέ στη ζωή μου, δεν ξέρω καν πως μοιάζει», απάντησα, χωρίς να πω τελείως ψέματα.

«Μας αρέσει πολύ. Θα του πεις να συνεργαστούμε;»

Κι έτσι, μέσω email, μου ήρθαν τα πρώτα σχέδια. Και σιγά-σιγά φτιάχτηκε το βιβλίο.

[Τότε ήταν που ονειρεύτηκα πως κάποτε ο Οδυσσέας θα μπορούσε σε κόμικς /graphic novel την τριλογία των βιβλίων μου με τους ΣΤΕ και έγραψα μάλιστα κι ένα πλάγιο, σχετικό παραμύθι.]

Οι εικόνες του, αν και ασπρόμαυρες στο βιβλίο, είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε φαινομενικά ασύνδετα παραμύθια που διαδραματίζονται στο Μαγεμένο Χωριό. Ένα χωριό -που πριν μαγευτεί κατά λάθος- ήταν το πιο βαρετό και ήσυχο του κόσμου.

Παρ’ όλα τα παραπάνω, δυστυχώς, ο Οδυσσέας Χρηστίδης κι εγώ συνεχίζουμε ακόμα να μην έχουμε συναντηθεί ποτέ. Και συνεχίζουμε να μην έχουμε καν μιλήσει στο τηλέφωνο.

-----------------------------------------------------------------------------


o magos paramythas
1) Ο Μάγος Παραμυθάς
(όπου το μικρό, βαρετό χωριό αποκτά ξαφνικά την κρυφή, παραμυθένια ζωή του)

-
to megafono ton fotografion
2) Το Μεγάφωνο των Φωτογραφιών
(όπου ένα αγόρι αγοράζει ένα μαραφέτι που αν το βάλεις δίπλα σε μια παλιά φωτογραφία μπορείς να ακούσεις την ιστορία της απ’ τους ίδιους τους εικονιζόμενους)
-

vassilisa sto sxoleio
3) Η Βασίλισσα στο Σχολείο
(όπου ένα φίλτρο γέλιου καταστρέφει την επίσημη επίσκεψη της Βασίλισσας στο σχολείο του Μαγεμένου Χωριού. Τουλάχιστον έτσι νομίζει ο έντρομος διευθυντής του σχολείου, γιατί τα παιδιά -αλλά και η Βασίλισσα- έχουν διαφορετική γνώμη…)
-

i paraxeni aiora
4) Η Παράξενη Αιώρα
(όπου η Μάγισσα Ξεχασιάρα ξεχνάει να πάει στη μεγάλη συγκέντρωση των μαγισσών και την βοηθούν δυο εκνευρισμένα αδέρφια με τη μαγική τους αιώρα)
-

i velanidia ton xamenon paixnidion
5) Η Βελανιδιά των Χαμένων Παιχνιδιών
(όπου ένα αγόρι ανακαλύπτει πού πηγαίνουν όλα τα παιχνίδια του χωριού και αποφασίζει να νικήσει τον δράκο που φυλάει την είσοδο της κρυψώνας)
-

o kristallos tou aplistou fournari
6) Ο Κρύσταλλος του Άπληστου Φούρναρη
(όπου ένας τυχερός φούρναρης απλά δεν ξέρει πότε να σταματήσει!)
-


o magikos anelkistiras
7) Ο Μαγικός Ανελκυστήρας
(όπου ένα κορίτσι προσπαθεί να βοηθήσει τον μπαμπά της σε μια απλή εφεύρεση και κατά λάθος φτιάχνει ένα ασανσέρ για το διάστημα!)
-

to asimenio kasetofonaki
8) Το Ασημένιο Κασετοφωνάκι
(όπου ένα μαγικό γουώκμαν μεταφέρει τον ασθενή ήρωά μας στα διαφορετικά μαγικά τοπία κάθε τραγουδιού που παίζει, με σκοπό να βρει το αγόρι την γιατρειά του)
-

to magiko kouti ton anamniseon
9) Το Μαγικό Κουτί των Αναμνήσεων
(όπου ένα κορίτσι μαθαίνει σε μια τέντα του τσίρκου πως είναι υιοθετημένο. Αυτά που βλέπει όμως στο κουτί την κάνουν να αλλάξει γνώμη για όλους και για όλα – και πολλά χρόνια μετά να θελήσει να ξαναζήσει εκείνη τη μέρα, πάλι μέσα απ’ το μαγικό κουτί των αναμνήσεων…)
-


to megalitero spiti tou kosmou
10) Το Μεγαλύτερο Σπίτι του Κόσμου
(όπου ένας άντρας, περνώντας με επιτυχία ένα σωρό δοκιμασίες κάνει μια ευχή, και περνάει την υπόλοιπη ζωή του στο πανύψηλο σπίτι που ζήτησε, για να ανακαλύψει όμως πως η μοναξιά είναι δυσβάσταχτη και να κατέβει τρέχοντας τους χίλιους ορόφους, με την ελπίδα οι συγχωριανοί του να τον αγαπούν ακόμα όπως τους αγαπούσε αυτός)
-

xrisi karta
11) Η Χρυσή Κάρτα
(όπου μια κάρτα που εμφανίζεται απ’ τον ουρανό καταλήγει από χέρι σε χέρι σε όλους τους ήρωες των προηγούμενων παραμυθιών, φέρνοντάς τους απίστευτη τύχη και ωθώντας τους να λύσουν όλοι μαζί το μυστήριο της προέλευσής της…)

--------------------------------------------------------------------------------------------
img102a
Άρης Δημοκίδης, Το Μαγεμένο Χωριό, καλοκαίρι 2009, Μεταίχμιο
.
.

6.6.09

Καλοκαιρινή Περιπέτεια...



(μια νέα ιστορία γραμμένη αποκλειστικά για το blog και το εφημεριδάκι του Μεταίχμιου, με την πολύτιμη βοήθεια των μικρών μου φίλων...)

Είναι η τελευταία μέρα του σχολείου. Επιτέλους έφτασε το καλοκαίρι!

Η Στέλλα και ο Στέφανος περίμεναν με αγωνία να ακούσουν το κουδούνι και κοιτούσαν τα ρολόγια τους κάθε δέκα δευτερόλεπτα.

Κάποτε ακούστηκε ένα δυνατό, χαρούμενο «ΝΤΡΙΙΙΙΝ!» και όλοι οι μαθητές ξεχύθηκαν στην αυλή. Οι ΣΤΕ έτρεξαν προς την πόρτα του σχολείου, έτοιμοι για τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Όμως τότε κάτι απίστευτο συνέβη…

Ο χρόνος σταμάτησε. Έτσι απλά. Τα παιδιά μπορούσαν να κινηθούν, αλλά οι δείκτες όλων των ρολογιών της χώρας είχαν παγώσει για τα καλά!

«Τι κάνουμε τώρα;» είπε ο Στέφανος στην αδερφή του. «Θα μείνουμε για πάντα σ’ αυτό το σημείο;»

«Έχω μια ιδέα», του απάντησε αυτή. «Πέταξε μαζί μου ως το ρολόι του καμπαναριού».

Τα δυο παιδιά σηκώθηκαν στον αέρα, ταξίδεψαν στην άλλη άκρη της πόλης και προσγειώθηκαν πάνω στο τεράστιο ρολόι. Προσπάθησαν να μετακινήσουν τους δείκτες του μπας και ο χρόνος πάρει και πάλι μπρος.

Ξαφνικά όμως μια πόρτα άνοιξε… Μια μεγάλη σκοτεινή πόρτα που τους ρούφηξε μέσα! Οι ΣΤΕ στροβιλίστηκαν γύρω απ’ τον εαυτό τους για πολλή ώρα μέχρι που έπεσαν μπροστά στην πόρτα του σχολείου τους.

«Τι περίεργο!» μουρμούρισε η Στέλλα. «Μοιάζει σαν… σαν να…»

«Απίστευτο!» φώναξε το Στέφανος. «Ο χρόνος γύρισε πίσω και μας ξαναέφερε στην πρώτη μέρα του σχολείου, στην αρχή της σχολικής χρονιάς. Κι έτσι αντί να τελειώσουμε τη χρονιά και να πάμε διακοπές πρέπει να ξαναρχίσουμε αμέσως τα μαθήματα!»

Τα παιδιά ήταν απαρηγόρητα… Έπρεπε να κάνουν κάτι. Να βρουν μια λύση – και να ξαναφέρουν το καλοκαίρι! Ως καλοί ντεντέκτιβ άρχισαν να αναζητούν τον ένοχο. Χωρίς να χάσουν λεπτό, πήγαν στο μαγικό κρησφύγετό τους κι έφτιαξαν ένα τηλεκοντρόλ που να επιδιορθώνει το χρόνο.

«Μαγικό τηλεκοντρόλ του χρόνου», ψιθύρισε η Στέλλα. «Σε διατάζω να μας πας σ’ αυτόν που μας έκλεψε τις καλοκαιρινές μας διακοπές…» Το τηλεκοντρόλ έβγαλε μερικούς περίεργους ήχους και πήγε τους ΣΤΕ πίσω στο χρόνο. Πολύ πίσω… Στη μεσαιωνική εποχή!

Μπροστά τους είδαν ένα μεγάλο κάστρο. Έτρεξαν μέσα και συνάντησαν έναν ιππότη με πανοπλία. «Συγνώμη κύριε Ιππότη, μήπως ξέρετε ποιος μας έκλεψε τις καλοκαιρινές διακοπές και μας έβαλε να ξαναπάμε απ’ την αρχή στο σχολείο;»

«Σχολείο; Τι είναι αυτό;» Αφού ο ιππότης έμαθε τα πάντα για τα σχολεία απ’ τους ΣΤΕ τους έδωσε μια μαγική άμαξα για να κυνηγήσουν τον κακό που είχε σταματήσει το χρόνο…

Με το που μπήκαν στην άμαξα βρέθηκαν στην εποχή των δεινοσαύρων! Δεκάδες δεινόσαυροι άρχισαν να κυνηγούν τα δυο αδέρφια. Οι ΣΤΕ αναγκάστηκαν να πηδήξουν πάνω σ’ ένα μεγάλο και ψηλό σύννεφο για να γλιτώσουν απ’ τα κοφτερά τους δόντια. Το σύννεφο έτρεξε πάρα πολύ γρήγορα και οι δεινόσαυροι κουράστηκαν με το κυνηγητό.

Η Στέλλα ξαναπάτησε το μαγικό τηλεκοντρόλ. «Ελπίζω τώρα να βρεθούμε στη σωστή εποχή, στο φετινό καλοκαίρι…» Το επόμενο πράγμα που είδε όμως ήταν ένας τεράστιος κομήτης που πετούσε μπροστά της με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

«Φτου!» είπε ο Στέφανος. «Τώρα ήρθαμε στο μέλλον!»

«Ωχ, δες αυτούς τους εξωγήινους!» φώναξε η Στέλλα. «Έρχονται καταπάνω μας!»

«Όχι, δε νοιάζονται για μας…» παρατήρησε ο αδερφός της. «Κυνηγούν έναν άντρα! Μα ποιος είναι αυτός; Γνωστός μου φαίνεται.»

Δεκάδες εξωγήινοι κυνηγούσαν με μανία τον διευθυντή του σχολείου των ΣΤΕ. «Βοήθειαααα», φώναζε αυτός.

«Μα καλά, πώς βρέθηκε ο διευθυντής εδώ; Πάμε να τον σώσουμε.»

Τα αδέρφια πέταξαν γρήγορα προς τη μεριά του. Τον άρπαξαν και τον τράβηξαν μακριά. Πάτησαν το τηλεκοντρόλ και ξαφνικά βρέθηκαν και πάλι στην αυλή του σχολείου τους… Ήταν καλοκαίρι, μόλις είχε χτυπήσει το τελευταίο κουδούνι της χρονιάς, όμως ο χρόνος συνέχιζε να είναι σταματημένος.

«Σας ευχαριστώ που με σώσατε», είπε ντροπαλά ο διευθυντής τους. «Ξέρετε… εγώ σταμάτησα το χρόνο. Το σχολείο μου είναι όλη μου η ζωή. Μισώ το καλοκαίρι. Μετά όμως το τηλεκοντρόλ μου χάλασε και βρέθηκα στο διάστημα. Ευτυχώς που ήσασταν εσείς εκεί».

Και αφού ο διευθυντής ζήτησε συγνώμη απ’ όλα τα παιδιά, έβαλε καινούριες μπαταρίες στο μαγικό τηλεκοντρόλ του, πάτησε το πλέι και -επιτέλους- ο χρόνος ξανάρχισε! Το καλοκαίρι είχε μόλις ξεκινήσει, για όλους!


--------------------------------------------------------