11.11.11

(καλωσήρθατε!)

img146
(ο Στέφανος και η Στέλλα ετοιμάζονται να περάσουν την πύλη του ουράνιου τόξου και να μπουν στη χώρα των μαγικών ονείρων - μια ζωγραφιά της μαθήτριας Κορνηλίας Βελιάνη απ' τη Θεσσαλονίκη)


Η εξαιρετική εικονογράφος Μάρω Αλεξάνδρου ήταν αυτή που έδωσε μορφή στους ΣΤΕ, στα μοναδικά αδέρφια της χώρας με μαγικές δυνάμεις. Από τότε, ένα σωρό μικρά και μεγάλα παιδιά εμπνεύστηκαν απ' τις περιπέτειες των ΣΤΕ και ζωγράφισαν εκατοντάδες εικόνες, χρησιμοποιώντας όλη τη φαντασία τους.

Aν θέλετε να στείλετε κι εσείς τη δική σας ζωγραφιά ή τις παρατηρήσεις σας, το email είναι arisd@mail.com

.....:) άρης δημοκίδης :)9789604553082
Η Χώρα των Μαγικών Ονείρων!

 
xrist
Το Νησί των Χριστουγέννων!

..xryso
Το Χρυσό Βουνό!_



+++Και: Η Παράξενη Χρονομηχανή!



13.9.10

Ο πλανήτης των δράκων!

η φθινοπωρινή ιστορία των ΣΤΕ ειδικά για το μπλογκ και το εφημεριδάκι του Μεταίχμιου


Ήταν ένα φθινοπωρινό πρωινό και όλα τα παιδιά κόντευαν να κοιμηθούν απ’ τη βαρεμάρα τους. Το σχολείο είχε αρχίσει πριν από μια βδομάδα αλλά το μυαλό τους ταξίδευε στις καλοκαιρινές διακοπές που είχαν, δυστυχώς τελειώσει.


Στο σχολείο που πήγαινε η Στέλλα και ο αδερφός της ο Στέφανος όλοι περίμεναν το διάλειμμα με αγωνία, παρ’ όλο που το μάθημα είχε μόλις ξεκινήσει.


Ξαφνικά, ένας δυνατός κρότος ακούστηκε στην αυλή. Όλοι, μικροί και μεγάλοι, έτρεξαν στα παράθυρα. Και τότε τον είδαν.


Ένας τεράστιος καταπράσινος δράκος γρύλιζε περπατώντας στην αυλή και σε κάθε του βήμα ένιωθες λες και γινόταν ένας μεγάλος σεισμός. Τα δόντια του ήταν μυτερά και μικρές φλόγες έβγαιναν κάθε τόσο απ’ το στόμα του.


«Μακριά απ’ τα παράθυρα» φώναξαν οι δάσκαλοι στα ενθουσιασμένα παιδιά. «Μπορεί να είναι επικίνδυνος και να…»


Κουνώντας την ουρά του, ο δράκος έσπασε όλα τα τζάμια και τα παιδιά, χωρίς τον αρχικό ενθουσιασμό τους, έτρεξαν να σωθούν.


Ο δράκος έβαλε το κεφάλι του μέσα στο σχολείο κι άρπαξε όποιο παιδί βρήκε μπροστά του, δηλαδή τον Αργύρη, ένα χαρούμενο αγόρι με κόκκινα μαλλιά.


«Πρέπει να τον βοηθήσουμε», είπε η Στέλλα και σηκώθηκε στον αέρα. Τα παιδιά γύρω της, που δεν ήξεραν ότι υπήρχαν δράκοι ούτε ότι η Στέλλα είχε μαγικές δυνάμεις έκαναν ένα δυνατό «ΑΑΑΑ!»


Ο αδερφός της την τράβηξε απ’ το μανίκι. «Δεν πρέπει να μάθει κανείς πως πετάμε!» της υπενθύμισε αλλά αυτή του είπε πως το είχε ήδη σκεφτεί.


«Όταν σώσουμε τον Αργύρη θα κάνω ένα ξόρκι κι όλοι θα ξεχάσουν όσα έγιναν. Να δώσω τώρα μαγικές δυνάμεις σε όλους για να κυνηγήσουμε το δράκο;»


Ένα λεπτό αργότερα, ένα σύννεφο από μικρούς μαθητές με φρέσκιες υπερδυνάμεις ήταν στον αέρα και καταδίωκε τον δράκο. Όταν τελείωσε η ατμόσφαιρα της γης όλα σκοτείνιασαν. Ήταν στο διάστημα. Ο δράκος προπορευόταν και πετούσε όλο και πιο γρήγορα - σε λίγο θα τον έχαναν απ’ τα μάτια τους. Ξαφνικά όμως έκοψε ταχύτητα, έστριψε αριστερά, και προσγειώθηκε σ’ έναν μεγάλο πορτοκαλί πλανήτη. Ήταν ο πλανήτης των δράκων.


«Παιδιά, να οργανωθούμε», φώναξε η Στέλλα. «Έχετε όλοι μαγικές δυνάμεις πρέπει να τις χρησιμοποιήσετε. Δεν θέλουμε να βλάψουμε το δράκο, θέλουμε όμως να του δείξουμε πως δεν πρέπει να τα ξαναβάλει με το σχολείο μας.»


«Και να σώσουμε τον Αργύρη ε; Μην τον ξεχάσουμε», είπε ο Στέφανος καθώς όλοι προσγειώνονταν απαλά στην επιφάνεια του πορτοκαλί πλανήτη. Στο κέντρο του υπήρχε μια γιγάντια λακούβα (μεγάλη όσο είκοσι γήπεδα ποδοσφαίρου) και καθώς τα παιδιά πλησίασαν διαπίστωσαν πως ο δράκος που είχε απαγάγει τον Αργύρη δε ζούσε μόνος του εκεί…


Εκατοντάδες δράκοι έβγαζαν φλόγες απ’ τα στόματά τους, χαρούμενοι που θα έτρωγαν ένα παιδί απ’ τη γη και μάλιστα ένα κοκκινομάλλικο παιδί – πίστευαν πως θα είχε πικάντικη γεύση.


Όμως τα παιδιά του σχολείου, πετώντας πάνω απ’ τη λακούβα, ξάφνιασαν τους δράκους. Με τις φλόγες τους αυτοί προσπάθησαν να διώξουν τους γήινους μακριά, μετά όμως το ξανασκέφτηκαν και αποφάσισαν πως αντί να τους διώξουν θα ήταν καλύτερο να τους φέρουν κοντά, για να τους φάνε κι αυτούς.


Τα παιδιά δοκίμασαν τις μαγικές τους δυνάμεις – ταυτόχρονα. Κάθε μαθητής έκανε κι από ένα διαφορετικό κόλπο. Κάποιοι έστελναν λέιζερ, άλλοι φωτιές, άλλοι φυσούσαν παγωμένο αέρα που έσβηνε τις φλόγες των δράκων. Μερικοί γίνονταν αόρατοι και πλησίαζαν τους εχθρούς για να τους τσιμπήσουν, άλλοι μετέφεραν τηλεπαθητικές καταθλιπτικές σκέψεις στα μυαλά των γιγάντιων ζώων. Κάποιοι στριφογύριζαν γρήγορα γύρω απ’ τον εαυτό τους προκαλώντας ανεμοστρόβιλους, άλλοι τσίριζαν δυνατά σπάζοντας τύμπανα και ηθικό, μερικοί έφτυναν προς τα κάτω και το σάλιο τους γινόταν μικροσκοπικές ασημένιες βόμβες.


Η Στέλλα και ο Στέφανος δεν έκαναν τίποτα, μόνο απολάμβαναν τη μεγάλη μάχη. «Πλάκα δεν έχει που μπορούμε να χαλαρώσουμε κι εμείς για μια φορά;» είπε ο Στέφανος κι αδερφή του συμφώνησε:


«Τα πράγματα πήγαν καλύτερα κι απ’ ό,τι περίμενα!»
«Δηλαδή;»
«Ε, να, βαριόμουν τόσο πολύ στο σχολείο σήμερα που αποφάσισα να στήσω αυτή την μικροπεριπέτεια», είπε πονηρά η Στέλλα. «Τίποτα απ’ αυτά δεν είναι αληθινό, είναι μια μαζική παραίσθηση που προκάλεσα σε όλους μας, για να περάσει η ώρα πιο γρήγορα.»


«Είσαι απίστευτη», είπε ο Στέφανος μη ξέροντας αν έπρεπε να γελάσει ή να τσατιστεί. Στην μεγάλη λακούβα (που στην πραγματικότητα δεν υπήρχε καν) οι δράκοι είχαν μαζευτεί σε μια γωνιά και κλαψούριζαν. Οι μαθητές ελευθέρωσαν τον Αργύρη και τον πήραν μαζί τους στον αέρα. Κι έπειτα, αφού έκαναν μια μικρή βόλτα στο σύμπαν -όσο μικρή μπορεί να είναι μια βόλτα στο σύμπαν!- κατέληξαν και πάλι στο σχολείο και στις τάξεις τους.


Η Στέλλα μουρμούρισε ένα ξόρκι, όλοι ξέχασαν τα πάντα, και πριν περάσουν πέντε λεπτά το κουδούνι χτύπησε. Χωρίς κανείς να το περιμένει, το σχολείο είχε τελειώσει για σήμερα…



*Η Παράξενη Χρονομηχανή, το νέο βιβλίο με ήρωες τους ΣΤΕ κυκλοφορεί τώρα!

9.6.10

I Paraxeni Chronomihani?

.
από την εφημερίδα Athens Plus - ευκαιρία για εξάσκηση στα Αγγλικά

.
.

5.6.10

Κυκλοφόρησε το τέταρτο βιβλίο των ΣΤΕ!

ste4cover2


Από το οπισθόφυλλο:

Περίεργες καταστροφικές συμπτώσεις εμφανίζονται στον χωροχρόνο, και η Στέλλα και ο Στέφανος, τα μοναδικά αδέρφια της χώρας με μαγικές δυνάμεις, αποφασίζουν να λύσουν το μυστήριο μαθαίνοντας τα πάντα για την ιστορία της Γης. Αρχαία Ελλάδα, προϊστορική εποχή, διαστημικό μέλλον – οι ΣΤΕ πρέπει να ψάξουν παντού για στοιχεία. Στην πορεία θα συναντήσουν δεινοσαύρους, τη Μαρία Αντουανέτα, εξωγήινους πολεμιστές και πολλούς φανταστικούς νέους φίλους. Μαζί θα προσπαθήσουν να αλλάξουν το παρελθόν και να προστατεύσουν το μέλλον. Κανείς δε φανταζόταν ότι ο αγώνας για τη σωτηρία της Γης θα ήταν τόσο συναρπαστικός!

Μια ακόμα διασκεδαστική περιπέτεια με τους ΣΤΕ, που αποδεικνύει πως, τελικά, η καλύτερη εποχή είναι το εδώ και τώρα!

Στην ίδια σειρά από τις εκδόσεις Μεταίχμιο κυκλοφορούν: Η χώρα των μαγικών ονείρων, Το Νησί των Χριστουγέννων και Το Χρυσό Βουνό.

4.6.10

Καλοκαιρινή Περιπέτεια!

σάρωση0013

[μια ιστορία γραμμένη για το μπλογκ των ΣΤΕ και το εφημεριδάκι του Μεταίχμιου]


Η εξαφάνιση των χρωμάτων!


«Επιτέλους διακοπές», μουρμούρισε η Στέλλα καθώς έβγαινε απ’ το αυτοκίνητο. Το ταξίδι μέχρι το λιμάνι της είχε φανεί ατελείωτο και η διαδρομή με το καράβι εξουθενωτική. Είχε σκεφτεί να τηλεμεταφέρει τον εαυτό της και τον αδερφό της κατευθείαν στο νησί, αλλά σίγουρα οι γονείς τους θα παραξενεύονταν. Τώρα όμως ήταν εδώ. Στο νησί για τις διακοπές.

Όπου και να κοιτούσε η Στέλλα έβλεπε χρώματα. Το νησί είχε πολλά καταπράσινα δέντρα, οι αμμουδιές του έμοιαζαν χρυσές, τα νερά της θάλασσας ήταν χρυσογάλανα. Τα λουλούδια που φύτρωναν σε κάθε γωνιά του κτήματος που θα έμεναν ήταν σκούρα πράσινα και πορτοκαλί και μωβ, ο ήλιος που όπως κάθε καλοκαίρι έμοιαζε μεγαλύτερος ήταν κατακίτρινος, ακόμα και τα πρόσωπα των γονιών της και του αδερφού της είχαν γίνει ροζ απ’ τον ενθουσιασμό.

«Πόσα χρώματα» φώναξε το κορίτσι χαρούμενο. «Σ’ όλες τις διακοπές θα ζωγραφίζω! Το νησί με εμπνέει πολύ.» Έβγαλε τα χαρτιά και τα πινέλα της, έστησε το καβαλέτο της στο μπαλκόνι του δωματίου της και πήγε για φαγητό με τους δικούς της. Το βράδυ κοιμήθηκε χαρούμενη και ονειρεύτηκε πολλά, πανέμορφα, άγνωστα χρώματα, και είδε πως τα ζωγράφιζε όλα. Ξύπνησε πρώτη πολύ νωρίς και βγήκε στο μπαλκόνι για να ζωγραφίσει την ανατολή του ηλιου. Ήταν σίγουρη πως τα μαγευτικά χρώματα της ανατολής θα…

«Ωχ», είπε η Στέλλα και έτριψε τα μάτια της. Κοίταξε δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω. Τα χρώματα του νησιού είχαν εξαφανιστεί. Όλα ήταν ασπρόμαυρα. Άσπρος ο ουρανός, ο ήλιος, άσπρη κι η θάλασσα, και μαύρα τα δέντρα, τα σπίτια και τα λουλούδια.

«Κάποιος παίζει με τα χρώματα… Αλλά γιατί;» Ήταν πολύ νωρίς ακόμα και κανένας δεν είχε ξυπνήσει στο νησί. Η Στέλλα ήταν η πρώτη που είχε προσέξει αυτό το περίεργο φαινόμενο. Και αποφάσισε να λύσει το μυστήριο πριν το πάρει χαμπάρι κανένας άλλος. Στο κάτω κάτω ήθελε να ζωγραφίσει. Σηκώθηκε απαλά στον αέρα, πέταξε πάνω απ’ το νησί και προσπάθησε να βρει έστω και το παραμικρό δείγμα χρώματος.

Μετά από αρκετή ώρα η ιπτάμενη αναζήτηση απέδωσε καρπούς. Λίγο ροζ χρώμα που έμοιαζε με μακριά κλωστή κουνιόταν ντροπαλά έξω από μία σπηλιά. Ήταν τόσο διαφορετικό απ’ όλα τα ασπρόμαυρα αντικείμενα γύρω του, ξεχώριζε από μακριά. Η Στέλλα πέταξε κατευθείαν προς τη σπηλιά. Πλησίασε την είσοδό της προσεκτικά και κοίταξε μέσα.

Ένας μικρός ζωγράφος! Να τι υπήρχε στη σπηλιά. Ένα μικρό αγόρι ανάμεσα σε όλα τα κλεμμένα χρώματα του νησιού προσπαθούσε να φτιάξει έναν τεράστιο πίνακα. Αντί για μπογιές όμως χρησιμοποιούσε τα αληθινά χρώματα που βλέπουμε γύρω μας. Το αγόρι τρόμαξε όταν είδε τη Στέλλα και αναγκάστηκε να της δώσει εξηγήσεις γι’ αυτό που είχε κάνει:

«Θα τα επέστρεφα τα χρώματα όταν τελείωνα το έργο μου. Πίστευα ότι θα το είχα φτιάξει πριν ξημερώσει, όμως τελικά έχω κολλήσει και ότι και να ζωγραφίσω μου φαίνεται χάλια»

Η Στέλλα είχε μια ιδέα. «Ξέρεις, κι εμένα μ’ αρέσει η ζωγραφική. Ίσως αν σε βοηθήσω λιγάκι θα τελειώσεις τον πίνακα γρηγορότερα και θα επιστρέψεις τα χρώματα πριν ξυπνήσουν οι κάτοικοι του νησιού και τρομάξουν με τον ασπρόμαυρο κόσμο.»

Κι έτσι, μαζί, τα δυο παιδιά μοιράστηκαν την έμπνευσή τους και τελείωσαν γρήγορα τον πίνακα και ξαναχρωμάτισαν το πανέμορφο νησί.

Ήταν ένας καταπληκτικός πίνακας. Μετά από χρόνια μπήκε στο σπουδαιότερο μουσείο του κόσμου. Οι επισκέπτες θαμπώνονταν απ’ τα χρώματά του, οι κριτικοί της τέχνης επαινούσαν την τεχνοτροπία του. Κανείς όμως δεν ήξερε το μυστικό του πίνακα και τα υλικά που είχαν χρησιμοποιηθεί…
.
.

27.4.10

Οι ΣΤΕ την Άνοιξη!

Spring-16
(η ανοιξιάτικη ιστορία της Στέλλας και του Στέφανου, γραμμένη ειδικά για το μπλογκ αλλά και το εφημεριδάκι του Μεταίχμιου)


ΤΟ ΡΑΦΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΘΗΣΑΥΡΟΥΣ

Ο καιρός είχε φτιάξει και η Άνοιξη είχε κάνει τη θριαμβευτική της είσοδο στην περιοχή που ζούσαν η Στέλλα και ο Στέφανος. Τα δυο αδέρφια αποφάσισαν να κάνουν μια μεγάλη βόλτα με το ποδήλατό τους. Είχε φτάσει σχεδόν μεσημέρι όταν έφτασαν στο Μεγάλο Χωριό.

«Δες εκεί», είπε ο Στέφανος δείχνοντας ένα κατακόκκινο κτίριο. «Πρέπει να χτίστηκε μέσα στο χειμώνα. Πάμε να δούμε τι είναι;»

Έφτασαν στην είσοδο και διάβασαν την ταμπέλα: ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ. Οι ΣΤΕ μπήκαν μέσα και μαγεύτηκαν απ’ τα χιλιάδες πολύχρωμα βιβλία που υπήρχαν στα ράφια.

Ένας νεαρός βιβλιοθηκάριος χαιρέτισε τα παιδιά: «Γεια σας, είμαι ο Ηλίας, θέλετε να σας δείξω τα ράφια των θησαυρών; Εκεί έχουμε εκατό απ’ τα πιο σπάνια βιβλία όλου του κόσμου. Αιγυπτιακούς παπυρους απ’ τον 15 αιώνα π.Χ, ποιήματα των Αρχαίων Ελλήνων, πρώτες εκδόσεις Μεσαιωνικών βιβλίων… Είναι όλα εδώ.»

Τα αδέρφια κοίταξαν με δέος τα ράφια και ο Ηλίας πήγε να εξυπηρετήσει κάποιους άλλους επισκέπτες. «Θέλω να πιάσω στα χέρια μου ένα αρχαίο βιβλίο», είπε η Στέλλα καθώς πατούσε στις μύτες των ποδιών της, «θα είναι πολύ ωραία αίσθηση. Το κορίτσι τράβηξε κάποια φύλλα απ’ το τέταρτο ράφι. Συνήθως ήταν προσεκτική, σήμερα όμως δεν ήταν. Μαζί με τα φύλλα τραβήχτηκαν και δυο τρία βιβλία ακόμα, ακούστηκε ένα κρακ και όλα τα ράφια άρχισαν να καταρρέουν σαν ντόμινο. Τα πολύτιμα βιβλία σκίστηκαν, καταπλακώθηκαν από άλλα, καταστράφηκαν.

Όταν έφτασε εκεί ο Ηλίας είδε ένα σωρό από σκισμένα χαρτιά, και όπως είναι φυσικό κόντεψε να πάθει καρδιακή προσβολή. Τα δυο παιδιά στα οποία είχε δείξει τα ράφια των θησαυρών είχαν εξαφανιστεί…

«Μα είσαι τελείως ούφο», έλεγε λίγο αργότερα στην αδερφή του ο Στέφανος. Μέσα του όμως ήταν πολύ χαρούμενος που για μια φορά αυτή είχε αποδειχτεί πιο απρόσεκτη απ’ αυτόν – συνήθως όλοι κατηγορούσαν αυτόν για όλες τις ζημιές και τις γκάφες. «Έχω μια ιδέα πάντως», πρόσθεσε, «και γι’ αυτό όταν γίναμε αόρατοι με το που έκανες τη ζημιά πήγα και πήρα τη λίστα με τα σπάνια βιβλία.»

«Και ποια είναι η ιδέα σου;» είπε απελπισμένη η Στέλλα, «να τα ξαναγράψουμε εμείς;»

«Όχι βέβαια. Μπορούμε όμως να πάμε μερικές βόλτες με τη μαγική χρονομηχανή μας…»

«Και;»

«Θα δεις!»

John-Horsewell-Spring--Aix-En-Provence-60603

Λίγη ώρα μετά, τα αδέρφια άνοιγαν την πόρτα της χρονομηχανής τους, χτυπούσαν στην οθόνη το μέρος και τη χρονιά και πηδούσαν μέσα. Στροβιλίστηκαν μέσα σε χρώματα και εικόνες και κάποτε έφτασαν στον προορισμό τους: στην αρχαία Αίγυπτο του 15 αιώνα π.Χ.

«Αχ, δεν ξέρω, είναι πολύ περίεργο αυτό που πάμε να κάνουμε», μουρμούρισε η Στέλλα. «Θα ταξιδέψουμε στο παρελθόν για να πάρουμε όλα τα βιβλία που καταστρέψαμε; Δεν θα τους λείψουν αυτούς που τα έγραψαν; Δεν θα αλλάξουμε έτσι τη ροή της ιστορίας;»

«Μπορεί» απάντησε ο Στέφανος στραβοκοιτώντας την αδερφή του, «αλλά δεν έχουμε άλλη επιλογή. Ό,τι άλλο δοκιμάσαμε απέτυχε.»

Τώρα ήταν έξω από μία ψηλή πυραμίδα. Έγιναν αόρατοι και μπήκαν μέσα. Το θέαμα ήταν υπέροχο, όπως ακριβώς το είχαν δει τα παιδιά στα βιβλία που μιλούσαν για την αρχαία Αίγυπτο. Ένα τέτοιο βιβλίο έπρεπε να βρουν τώρα και μάλιστα το παλιότερο απ’ όλα. Έφτασαν σ’ ένα σκοτεινό δωματιάκι που μέσα του είχε ένα περίεργο τεράστιο φυτό.

«Εδώ είναι», ψιθύρισε ο Στέφανος. «Κάτω απ’ τη γλάστρα του φυτού.»

Το βιβλίο (ή μάλλον να το πούμε πιο σωστά: ο πάπυρος) ήταν καλά φυλαγμένος κάτω απ’ το τεράστιο φυτό και τα παιδιά δεν είχαν ιδέα πως φυλάσσονταν εξαιρετικά καλά απ’ τον πιο δυνατό φρουρό: το σαρκοφάγο φυτό…

«Λοιπόν, εγώ θα σηκώσω τη γλάστρα κι εσύ θα αρπάξεις τον πάπυρο», είπε η Στέλλα. «Πάμε;»

Τότε ξαφνικά το φυτό κουνήθηκε κι έγειρε προς τα παιδιά. Τώρα τα φύλλα του έμοιαζαν με κοφτερά σαγόνια και ο κορμός του γέμισε με μεγάλα αγκάθια.

«Ωχ!» φώναξε ο Στέφανος, «μου άρπαξε το χέρι. Γρήγορα, χτύπα το! Κάνε κάτι.»

Η αδερφή του συγκεντρώθηκε και έκανε όλα τα ξόρκια που ήξερε. Τι ατυχία που δεν είχε μάθει κανένα για σαρκοφάγα φυτά! «Το βρήκα!» είπε στο τέλος. «Θα το κλωτσήσω.» Κι άρχισε να το κλωτσάει με μανία και να κόβει τα φύλλα του. Κάποτε κατάφερε να ελευθερώσει τον Στέφανο και μαζί σήκωσαν τη γλάστρα προτού το φυτό ανακτήσει ξανά τις δυνάμεις του.

Έβγαιναν απ’ το δωματιάκι με τον πάπυρο στα χέρια τους όταν ακούστηκαν φωνές. Αιγύπτιοι φρουροί τους είχαν πάρει είδηση και τώρα τους κυνηγούσαν κρατώντας πυρσούς στα χέρια τους. Οι ΣΤΕ ήξεραν πως οι φρουροί είχαν δίκιο, το βιβλίο ανήκε στους Αιγύπτιους, αλλά τώρα έτσι όπως είχαν μπλεχτεί τα πράγματα δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Θα μάζευαν πρώτα όλα τα βιβλία απ’ το χωροχρόνο και μετά αφού έβγαζαν με φωτοτυπία ένα δεύτερο αντίτυπο θα τα ξαναεπέστρεφαν στους κατόχους τους. Προς το παρόν πάντως έπρεπε να γλιτώσουν απ’ τους οργισμένους φρουρούς.

Τα αδέρφια σηκώθηκαν μεμιάς στον αέρα, πράγμα μάλλον επικίνδυνο μιας και μια πυραμίδα δεν είναι και το πιο άνετο μέρος για να πετάς. Πίστευαν ότι είχαν φτάσει στην έξοδο όταν κατάλαβαν πως το εσωτερικό της πυραμίδας ήταν ένας μπερδεμένος λαβύρινθος. Οι φρουροί ήταν τώρα κάτω τους και πετούσαν πέτρες στον αέρα, προς τους δύο μικρούς εισβολείς.

«Τα κάναμε σαλάτα» είπε η Στέλλα. «Πώς θα βγούμε από δω πέρα;»

«Πάμε ψηλά!» φώναξε ο Στέφανος. «Κάπου είχα διαβάσει πως μερικές πυραμίδες έχουν ένα μικροσκοπικό άνοιγμα στην κορυφή τους.» Οι ΣΤΕ ήταν τυχεροί και πράγματι βρήκαν μια μικρή τρύπα ψηλά. Βγήκε πρώτος ο Στέφανος και μετά βγήκε η Στέλλα. Προσγειώθηκαν γρήγορα στο έδαφος, δίπλα στη χρονομηχανή και κρατώντας τον πάπυρο σφιχτά στα χέρια όρμησαν μέσα.

Ταξίδεψαν και πάλι σε όλες τις διαστάσεις και στο τέλος βρέθηκαν και πάλι στο εδώ και το τώρα. «Ωραία», είπε η Στέλλα, «βρήκαμε το ένα, τώρα μένουν άλλα 99!» Ο αδερφός της την αγριοκοίταξε. «Έλα» του είπε αυτή, «δεν θα είναι όλα τόσο δύσκολα να τα βρούμε όπως αυτό εδώ. Θα έχει πλάκα, θα δεις…»

Ο Στέφανος αποφάσισε να την πιστέψει. Στο κάτω κάτω η Άνοιξη πάντα τον ενέπνεε για καινούριες περιπέτειες…

spring-time-at-schonbrunn
.
.

22.4.10

Διεθνής Έκθεση Βιβλίου!

Από σήμερα και μέχρι την Κυριακή, η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου θα είναι ανοιχτή στη Θεσσαλονίκη (στο χώρο της ΔΕΘ) απ' το πρωί ως το βράδυ. Βιβλία, παιχνίδια, εκδηλώσεις.

*Και μία παρουσίαση του νέου μου βιβλίου με τους ΣΤΕ.

ste4sm

Το Σάββατο, στις 2 το μεσημέρι στην παιδική γωνιά, θα μεταφερθούμε μπρος και πίσω στο χρόνο φτιάχνοντας τις δικές μας ιστορίες.

19.2.10

Οι Αόρατοι Ρεπόρτερ!

aor cover sm

Το νέο βιβλίο των ΣΤΕ (το τέταρτο της σειράς, με τίτλο "Η Παράξενη Χρονομηχανή") θα κυκλοφορήσει πολύ σύντομα, αλλά μέχρι τότε σας προτείνω το νέο μου βιβλίο "Αόρατοι Ρεπόρτερ: Επτά συναρπαστικές ημέρες".

Η περίληψή του:

σάρωση0003


***Δείτε και τη σελίδα των ΑΟΡΑΤΩΝ ΡΕΠΟΡΤΕΡ που κάθε μέρα έχει ειδήσεις και θέματα για παιδιά!

29.12.09

Η Πρωτοχρονιάτικη ιστορία των ΣΤΕ!

 img514

(Γραμμένη ειδικά για το μπλογκ και την παιδική εφημερίδα του Μεταίχμιου. Καλή χρονιά σε όλους!)



Η Πρωτοχρονιά του  Αιώνα

Είχε ξημερώσει  Πρωτοχρονιά και η Στέλλα ξύπνησε  χαρούμενη. Το προηγούμενο βράδυ, λίγα λεπτά αφού μπήκε ο καινούριος χρόνος (το 2010) η Στέλλα είχε ανταλλάξει δώρα με την οικογένειά της, είχε φάει υπέροχα φαγητά, είχε χορέψει και διασκεδάσει πολύ.  

Τώρα ήταν αρκετά ζαλισμένη, σαν υπνωτισμένη, καθώς  έβγαινε απ’ το δωμάτιό της. Ήταν τόσο ζαλισμένη που χάθηκε μέσα στο  ίδιο της το σπίτι. Προχωρούσε στο  διάδρομο ψάχνοντας την κουζίνα  όταν έπεσε πάνω στον αδερφό της.  

«Στέλλα, καλημέρα», είπε αυτός, «όμως, πες μου κάτι. Πού πήγε το μπάνιο; Το ψάχνω εδώ και ώρα και βρίσκομαι συνέχεια στο ίδιο σημείο, σ’ ένα δωμάτιο με έναν μεγάλο αργαλειό.»  

«Αργαλειό; Λες  να έκανε κανείς δώρο στους γονείς αργαλειό;», είπε η Στέλλα, αλλά δεν  ήταν αυτό που την ένοιαζε. Ανυπομονούσε να ξαναδεί τα δώρα της. «Πάμε στο σαλόνι; Θέλω να περάσω στο κομπιούτερ τα προγράμματα ζωγραφικής που μου χάρισαν οι γονείς.»  

«Α, ωραία, κι εγώ  θέλω να παίξω με τη νέα μου ηλεκτρική  κιθάρα!»
Όταν όμως οι ΣΤΕ μπήκαν στο σαλόνι -ή μάλλον εκεί που νόμιζαν ότι ήταν το σαλόνι- κατάλαβαν κάτι περίεργο… Μάλλον βρίσκονταν σε λάθος σπίτι. Αντί για το χριστουγεννιάτικο δέντρο τους, τα έπιπλά τους, τα δώρα τους και την τηλεόρασή τους, το σαλόνι ήταν διακοσμημένο παλιομοδίτικα και σε κάθε γωνιά του υπήρχαν κεριά. 

«Αυτό πάει πολύ! Πότε πρόλαβαν να ανακαινίσουν το σπίτι  οι γονείς; Πόσες ώρες κοιμόμασταν;»  ρώτησε ο Στέφανος. «Και πού είναι τα δώρα μας;»  

Οι ΣΤΕ όρμησαν  έξω απ’ το αλλαγμένο τους σπίτι  για να βρουν τους γονείς τους. Έξω  ακόμα και ο κήπος ήταν διαφορετικός με μια υπαίθρια τουαλέτα στη μέση του. Και μπροστά απ’ το δασάκι υπήρχαν πολλά κάρα με άλογα – και μερικοί άνθρωποι. Τα παιδιά αποφάσισαν να πλησιάσουν τους ξένους.   

«Χρόνια πολλά, καλή χρονιά!» τους είπαν αλλά οι άνθρωποι κοίταξαν τα αδέρφια με μισό μάτι. «Τι πάθατε; Γιατί μας κοιτάτε έτσι;»  

«Ε, να», απάντησε μια γυναίκα που φορούσε ένα  μαύρο μαντήλι στο κεφάλι. «Είστε πολύ περίεργα ντυμένοι. Τι είναι αυτά τα υφάσματα; Αυτά τα χρώματα;»  

«Γιατί εσείς  είστε καλύτερα ντυμένοι;» αντέδρασε η Στέλλα. «Φοράτε κάτι πανιά λες και βγήκατε από ταινία του περασμένου αιώνα!»  

«Και ποιο είναι  το πρόβλημα;»  

«Μα, ότι μόλις  μπήκε το 2010 κυρία μου. Δε γίνεται  να…»
Όλοι οι άνθρωποι τώρα γελούσαν με τα αδέρφια. Γελούσαν δυνατά πιάνοντας τις κοιλιές τους. «Τι λέτε παιδιά μου; Σήμερα είναι η πρώτη μέρα του 1910! Μάλλον τα έχετε μπερδέψει…»  

«Αμάν, μάλλον ταξιδέψαμε κατά λάθος πίσω στο χρόνο», μουρμούρισε η Στέλλα καθώς γύριζαν προς το σπίτι τους, που -τώρα το έβλεπαν καθαρά- ήταν και από έξω τελείως διαφορετικό, όπως ήταν πριν από ακριβώς εκατό χρόνια!  

«Και πού είναι  οι γονείς;» ρώτησε ο Στέφανος.  

«Δεν έχουν  γεννηθεί ακόμα!»  

«Και τα δώρα μας;»  

«Δεν έχουν  εφευρεθεί ακόμα! Ούτε κομπιούτερ, ούτε ηλεκτρικές κιθάρες, ούτε τηλεοράσεις, ούτε τίποτα τέτοιο… Δεν ξέρω γιατί, αλλά βρεθήκαμε ακριβώς 100 χρόνια πριν στο ίδιο μέρος που ζούμε και κανονικά… Θέλεις να πάμε μια βόλτα να δούμε πώς ήταν τότε η ζωή;»  

Και τα δυο αδέρφια  χτύπησαν απαλά τα δάχτυλά τους και  έγιναν αόρατα, για να μπορούν να ταξιδέψουν σ’ όλη την περιοχή χωρίς να τους δει κανείς. Σηκώθηκαν στον αέρα κι άρχισαν να πετούν. Πέρασαν πάνω από μικρά, όμορφα χωριά, κοίταξαν απ’ τα παράθυρα παράξενων σπιτιών που φωτίζονταν μόνο με κεριά, πέταξαν δίπλα από πλατείες στις οποίες κόσμος πολύς γλεντούσε με μουσικές και χορούς την έλευση της νέας χρονιάς.   

Πήγαν κι εκεί που  ήταν σήμερα η πόλη. Εξερεύνησαν  όλη την περιοχή, κι έτσι αόρατοι  που ήταν μπήκαν σε σπίτια και είδαν  πώς ζούσαν οι άνθρωποι εκατό χρόνια πριν. Πολλά μέρη ήταν ίδια με σήμερα, άλλα όμως ήταν τελείως διαφορετικά. Το βουνό που το 2010 ήταν κατεστραμμένο απ’ τις φωτιές τότε ήταν καταπράσινο και εντυπωσιακό. Κάπου υπήρχε ένας μεγάλος καταρράκτης που τα παιδιά έβλεπαν για πρώτη φορά. Και το σημαντικότερο; Το Νησί των Χριστουγέννων (ένα μικρό νησί με ένα κάστρο πάνω του, στο οποίο οι ΣΤΕ έζησαν μεγάλες περιπέτειες) δεν υπήρχε καν.  

«Πριν από εκατό  χρόνια το Νησί των Χριστουγέννων  δεν ήταν εδώ; Τι περίεργο… Και  πού ήταν;» αναρωτήθηκε ο Στέφανος.   

«Αυτό θα το δούμε  όταν γυρίσουμε σπίτι… εεε… όχι απλώς σπίτι, αλλά και στην εποχή μας», είπε η αδερφή του και έτσι όπως ήταν ψηλά στον αέρα έκλεισε τα μάτια της. Μια πόρτα εμφανίστηκε πάνω σ’ ένα σύννεφο.   

«Τώρα θυμήθηκα!»  φώναξε ο Στέφανος. «Θυμήθηκα τι έγινε χτες το βράδυ! Αφού χορέψαμε και νυστάξαμε, ευχηθήκαμε να είχαμε μια χρονομηχανή, θυμάσαι; Και μετά…»  

Τα δυο παιδιά μιλούσαν για το θεότρελο χτεσινό  ρεβεγιόν καθώς περνούσαν την  πόρτα που ήταν πάνω στο σύννεφο. Και τώρα ήταν και πάλι στην εποχή  μας, στο 2010. Πέταξαν μέχρι το σπίτι τους και είδαν τους γονείς τους από ψηλά.   

«Ξέρεις τι σκέφτηκα;»  είπε ο Στέφανος στην αδερφή του. «Το  απόγευμα θα μπορούσαμε να ξαναμπούμε στη χρονομηχανή και να την  προγραμματίσουμε να μας πάει εκατό  χρόνια μετά! Στην Πρωτοχρονιά του 2110! Δεν θα είχε πλάκα αυτό;»  


Και έτσι έγινε, και είχε στ’ αλήθεια πολλή πλάκα! Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία που μάλλον θα την πούμε του χρόνου…

18.12.09

29.10.09

Το Μαγεμένο Χωριό στη Θεσσαλονίκη

1
(από το in.gr)

Οι εκδόσεις Μεταίχμιο προσκαλούν τους μικρούς τους φίλους στο Μαγεμένο Χωριό, του Άρη Δημοκίδη, το Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009 στο βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟS.

Πώς φτιάχτηκε το Μαγεμένο Χωριό; Ποιος μένει στο μαγικό τροχόσπιτο; Τι κρύβει το κουτί των χαμένων αναμνήσεων;

Έλα σε μια εκδήλωση γεμάτη παραμύθια για διαστημικά ασανσέρ, ιπτάμενα κρουαζιερόπλοια, χαρούμενες νεράιδες και εξοργισμένους πειρατές.

Ο συγγραφέας Άρης Δημοκίδης θα σου μάθει τα μυστικά των παραμυθάδων και θα σε βοηθήσει να φτιάξεις το δικό σου ολοκαίνουριο παραμύθι!


*ΣΑΒΒΑΤΟ 7 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ, ΣΤΙΣ 12 ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ. ΣΤΟΝ ΙΑΝΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ.

(περισσότερα για το Μαγεμένο Χωριό)

1
.
.
.
.

Μικρή Φθινοπωρινή Ιστορία

img399
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ ΘΡΑΝΙΑ
(Εκτός σειράς, γραμμένο ειδικά για το μπλογκ των ΣΤΕ)




«Στέφανεεε… Πού είσαι; Θα αργήσουμε στην πρώτη μέρα του σχολείου.» Η Στέλλα είχε ψάξει σε κάθε δωμάτιο του σπιτιού. Και φυσικά είχε ψάξει και στη σοφίτα, το δωμάτιο του μικρότερού της αδερφού. Αυτός όμως δεν ήταν πουθενά…


Οι ΣΤΕ είχαν περάσει ένα τέλειο καλοκαίρι, γεμάτο μαγικές περιπέτειες, ταξίδια με την αόρατη χρονομηχανή τους και φυσικά πολλά μπάνια στις θάλασσες του πλανήτη (αλλά και μερικών άλλων, πιο παράξενων πλανητών). Τώρα όμως έπρεπε να γυρίσουν στα θρανία και το ότι ο Στέφανος είχε εξαφανιστεί δε βοηθούσε καθόλου.


«Πού θα μπορούσε να είχε πάει;» αναρωτήθηκε η Στέλλα και σκέφτηκε όλα τα μέρη που άρεσαν στον αδερφό της. Αυτό που του άρεσε πιο πολύ ήταν η Χώρα των Μαγικών Ονείρων. Η Στέλλα κοίταξε το ρολόι της. Το κουδούνι του σχολείου θα χτυπούσε σύντομα. Δεν έπρεπε να χάσει λεπτό.


Άνοιξε το παράθυρο της σοφίτας, χτύπησε τα δάχτυλά της και πέταξε έξω, ψηλά στον αέρα. Αμέσως μεταμόρφωσε το μέρος κάτω της. Ο κήπος του σπιτιού τους τώρα ήταν γεμάτος με πανύψηλα, πολύχρωμα λουλούδια. Στο λιβάδι υπήρχε ένα ιπτάμενο, διαστημικό λούνα-παρκ. Ο μύλος γυρνούσε ξανά και έβγαζε ασημένια κομφετί και γλυκίσματα. Το δάσος ήταν και πάλι γεμάτο κρυμμένους θησαυρούς. Η θάλασσα είχε γίνει ολόχρυση και ήταν γεμάτη μικρά δελφίνια.


«Μου είχε λείψει η Χώρα των Μαγικών Ονείρων», μονολόγησε η Στέλλα και πέταξε πάνω απ’ τα καταπράσινα δέντρα. Προσγειώθηκε απαλά πάνω στο μαγικό τραμπολίνο. Εκεί δίπλα ήταν ο παντογνώστης παπαγάλος. «Γεια σου παπαγάλε», τον χαιρέτησε το κορίτσι, «μήπως πέρασε ο αδερφός μου από δω;»


«Πέρασε ναι», μουρμούρισε αυτός καθώς προσπαθούσε να παίξει μουσική ραμφίζοντας μια μεγάλη, χρυσή άρπα. «Δεν έμεινε πολύ όμως.»


«Μήπως είδες πού πήγε;»


«Στο Νησί των Χριστουγέννων


Η Στέλλα τον ευχαρίστησε και ξανασηκώθηκε στον αέρα. Σα βολίδα έσκισε τον ουρανό και πέταξε πάνω απ’ τη θάλασσα. Σε λίγα δευτερόλεπτα είχε φτάσει πάνω απ’ το Νησί των Χριστουγέννων. Στο κέντρο του υπήρχε ένα μεγάλο κάστρο, στους διαδρόμους του οποίου οι ΣΤΕ είχαν ζήσει μια μεγάλη περιπέτεια, μπαίνοντας κυριολεκτικά μέσα σε πίνακες ζωγραφικής.


«Ωχ», αναστέναξε η Στέλλα καθώς προσγειωνόταν μπροστά στην είσοδο του κάστρου. «Υπάρχουν πάνω από εκατό πίνακες εκεί μέσα. Θα μου πάρει ώρες να τον βρω.» Ευτυχώς όμως μέσα στο κάστρο συνάντησε τη μικρή ιδιοκτήτρια της πινακοθήκης (και του κάστρου) την Έλενα. Αυτή είχε δει τον Στέφανο πριν λίγη ώρα.


«Ναι», είπε στη Στέλλα. «Ο αδερφός σου μουρμούριζε κάτι για το σχολείο κι έτρεξε να μπει μέσα σ’ αυτόν τον πίνακα.»


Η Έλενα έδειξε στη Στέλλα μια μεγάλη πόρτα. Πάνω της ήταν μια χρυσή κορνίζα κι ο πίνακας έδειχνε ψηλούς ουρανοξύστες. Η Στέλλα ήξερε το όνομά του και το φώναξε δυνατά: «Νύχτα στη Νέα Υόρκη!»


Αμέσως η μεγάλη πόρτα άνοιξε και το κορίτσι μπήκε στο δωμάτιο. Ήταν τώρα μέσα στον πίνακα! Οι πανύψηλοι ουρανοξύστες ήταν ολόφωτοι. «Σίγουρα θα πήγε στον πιο ψηλό και τον πιο εντυπωσιακό», σκέφτηκε η Στέλλα και πέταξε προς την κορυφή του. Στην ταράτσα του ουρανοξύστη δεν είδε κανέναν. Θαύμασε για λίγο τη θέα. Η Νέα Υόρκη απλώνονταν κάτω της μαγευτική: τα πάρκα, η θάλασσα, τα κτίρια…


«Ψάχνεις κάποιον μικρή μου;» Μια ηλικιωμένη κυρία την είχε πλησιάσει.


«Ναι μήπως είδατε ένα αγοράκι που κάπως μου μοιάζει;»


«Βέβαια! Μου έλεγε κάτι χαζομάρες, ότι όλα αυτά δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα κι ότι είμαστε μέσα σε έναν πίνακα. Τι σαχλαμάρες! Όλοι ξέρουν πως η Νέα Υόρκη υπάρχει στ’ αλήθεια…»


«Μήπως ξέρετε πού είναι τώρα;»


Η ηλικιωμένη έξυσε το κεφάλι της. «Κάτι είπε για ένα Χρυσό Βουνό νομίζω…»


Η Στέλλα την ευχαρίστησε και πήδηξε απ’ την κορυφή του ουρανοξύστη (κοψοχολιάζοντας τη γυναίκα που δεν ήξερε πως υπάρχουν παιδιά που μπορούν να πετούν!). Βγήκε απ’ το μαγικό δωμάτιο της πινακοθήκης, αποχαιρέτισε την Έλενα και πέταξε μακριά απ’ το Νησί των Χριστουγέννων. Έβαλε τη μεγαλύτερή της ταχύτητα και σε μισό λεπτό βρισκόταν στους πρόποδες του Χρυσού Βουνού.


Είχε καιρό να το επισκεφτεί. Από τότε που με τον αδερφό της είχαν ξεσκεπάσει κάποιους κακούς που ήθελαν να το καταστρέψουν και να σκοτώσουν όλες τις αρκούδες που ζούσαν στην κορυφή του. Τώρα το βουνό είχε και πάλι πανέμορφα δέντρα, πανέμορφα και οι πηγές του είχαν και πάλι νερό. Πέταξε πάνω απ’ την καλλιτεχνική κατασκήνωση και ενεργοποίησε την σούπερ ακοή της. Αν ο Στέφανος ήταν κάπου εκεί κοντά, σίγουρα θα τον άκουγε.


«Μην ανησυχείτε. Παρ’ όλο που τώρα θα έχω σχολείο κάθε μέρα εγώ δεν θα σας ξεχάσω, θα έρχομαι όσο πιο συχνά μπορώ!» Η Στέλλα είχα ακούσει καθαρά τον αδερφό της να λέει αυτά τα λόγια. Πέταξε προς την πηγή του ήχου. Κι όταν έφτασε είδε τον Στέφανο να παίζει στο χορτάρι με πέντε έξι μικρά αρκουδάκια.


Όλοι τρόμαξαν όταν είδαν τη Στέλλα αποπάνω τους. Τα αρκουδάκια ανοιγόκλεισαν τα μάτια τους γρήγορα και πολλές φορές και κρύφτηκαν πίσω από κάτι θάμνους.


«Δεν ήθελα να σας τρομάξω» είπε λαχανιασμένο το κορίτσι, «αλλά Στέφανε, ξέρεις ότι έχουμε σχολείο σήμερα;»


«Φυσικά και το ξέρω. Και γι’ αυτό πήγα μια βόλτα σε ωραία μέρη, την τελευταία βόλτα του καλοκαιριού.»


«Ναι, όμως ξέρεις τι ώρα πήγε;»


Το αγόρι κοίταξε το ρολόι του και απάντησε τελείως φυσικά. «8.20 το πρωί».


«Ακριβώς!» φώναξε η Στέλλα. «Το κουδούνι μόλις θα χτύπησε στην πόλη, στο σχολείο.»


«Ααα, γι’ αυτό είσαι τόσο ταραγμένη ε;» γέλασε ο Στέφανος. «Δε θυμάσαι ότι το σχολείο μας αρχίζει μια ώρα πιο αργά κάθε πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς; Δε χρειαζόταν να με ψάξεις, θα γυρνούσα μόνος μου κατά τις εννιά.»


«Α», είπε ενοχλημένη η Στέλλα. «Τζάμπα το τρέξιμο κι η αγωνία μου δηλαδή.»


«Γιατί τζάμπα; Έχουμε λίγη ώρα ακόμα. Δεν θες να παίξουμε μαζί στο Χρυσό Βουνό;»


Κι έτσι οι ΣΤΕ χάρηκαν μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτό τους πριν αρχίσει το σχολείο. Μιας και ήταν όμως χαρούμενα και αισιόδοξα παιδιά, πρέπει να πούμε ότι, ευτυχώς, χάρηκαν και το κάθε δευτερόλεπτο και αφότου άρχισε το σχολείο τους…


img399

16.6.09

Έντεκα (εικόνες του Οδυσσέα Χρηστίδη απ’ το ‘Μαγεμένο Χωριό’)

img102
(στη νέα συλλογή παραμυθιών μου, Μαγεμένο Χωριό, πρωταγωνιστούν οι κάτοικοι ενός περίεργου χωριού αλλά και οι ΣΤΕ, οι οποίοι βρέθηκαν κατά λάθος εκεί...)


Δεν έχω συναντηθεί ποτέ με τον εικονογράφο του νέου μου βιβλίου. Ο Οδυσσέας Χρηστίδης κι εγώ δεν έχουμε μιλήσει καν στο τηλέφωνο.

Στην εποχή των email αυτό είναι φυσικό. Επίσης, ο Οδυσσέας ζει στις Βρυξέλλες κι εγώ ζω στη Θεσνίκη.

Παλιότερα είχα τη χαρά να δω βιβλία μου να εικονογραφούνται απ’ την Μάρω Αλεξάνδρου, [κι ένα απ’ τον Γιώργο Σγουρό]. Για μια νέα συλλογή (αυτοτελών που ενώνονται όμως υπόγεια μεταξύ τους) παραμυθιών πρότεινα στους εκδότες τον Οδυσσέα Χρηστίδη. Πώς έγινε αυτό ενώ δεν τον είχα καν συναντήσει ποτέ;

Τελείως αναξιοκρατικά.
Η μαμά μου ήξερε τη μαμά του.


img100


Η πρώτη φορά που άκουσα το όνομα του Οδυσσέα ήταν στα μέσα της δεκαετίας του ’80, όταν ήμουν πέντε χρονών. Ήμουν με την οικογένειά μου σε διακοπές σε κάποιο εξοχικό σπίτι, για το οποίο δεν θυμάμαι και πολλά απλά ότι είχε μια τεράστια τζαμένια βεράντα που κάπως με φόβιζε. [Λίγους μήνες νωρίτερα ολόκληρο το δεξί χέρι μου είχε σπάσει και περάσει από το τζάμι μιας μπαλκονόπορτας. Μπορεί τώρα να έχω ξεπεράσει τις φοβίες για τα αίματα, τα ράμματα και τις τζαμένιες επιφάνειες που πιθανότατα θέλουν να διαπεράσουν μέλη του σώματός μου, αλλά στα πέντε μου – και κυρίως σε εκείνη την τζαμένια βεράντα του ξεχασμένου εξοχικού – αυτό ήταν ένα άλφα θέμα.]

Πήγαινα προσεκτικά απ’ τις γωνίες του δωματίου και προσπαθούσα να μην χάσω την ισορροπία μου βγαίνοντας στη βεράντα, όταν άκουσα το όνομα Οδυσσέας. Δεν θυμάμαι αν μόλις είχε γεννηθεί. Μπορεί. Άκουσα τους μεγάλους να λένε διάφορα λογοπαίγνια με το όνομα: Οδυσσέα Γύρισε Πίσω και ο Έρωτας του Οδυσσέα ήταν δύο απ’ αυτά.


«Τι είναι το Οδυσσέα γύρισε πίσω;» ρώτησα. Η μαμά μου (που πριν λίγο στο τηλέφωνο μου είπε πως απ’ ό,τι θυμάται όλα αυτά έγιναν όταν ήμασταν διακοπές στη Γερμανία και η φίλη της γέννησε στις Βρυξέλλες) μου απάντησε:

«Θεατρικό έργο του Καμπανέλλη.»

«Κι ο Έρωτας του Οδυσσέα;»

«Ταινία με το Βουτσά που παίζεται τώρα στο σινεμά.»

«Και γιατί τα λέτε αυτά;»

«Γιατί η φίλη μου γέννησε αγόρι που θα το βγάλει Οδυσσέα κλπκλπ».

Είκοσι χρόνια μετά. Αυτή τη φίλη (ας την πούμε Λουκία) την έβλεπα μερικές φορές όταν ερχόταν Ελλάδα. Εξαιρετικά συμπαθητική. Ακούγαμε καμιά φορά νέα των παιδιών της. Ο Οδυσσέας σπούδαζε σχέδιο για κόμικς. Και είχε κάνει καλές εικονογραφήσεις; Ήθελα να δω καμία για κάποιο μελλοντικό βιβλίο μου;

Η αναξιοκρατία, οι φιλίες, η λεπτότητα, οι μαμάδες… Εκρηκτικό μίγμα. Έκανα την πάπια, με σκοπό να ξεχαστεί το θέμα μέχρι που έλαβα με email δείγματα της δουλειάς του. Ήταν εξαιρετική. Καρέ από κόμικς, εικόνες τραβηγμένες απ’ την πιο απίθανη γωνία, πολύχρωμοι κόσμοι άλλοτε χαριτωμένα ψυχεδελικοί άλλοτε κομψοί και ακριβείς, εικονογραφήσεις πρωτότυπες γεμάτες κίνηση.

Αν δεν μισούσα τη λέξη uncool θα μπορούσα να πω πως έβρισκα κάπως uncool το να προτείνω για εικονογράφο μου κάποιον που (σχεδόν) τον ήξερα λόγω μαμάδων. Τα δείγματα δουλειάς του όμως ήταν ό,τι έπρεπε για τη συλλογή παραμυθιών μου. Θα μπορούσε να σχεδιάσει εικόνες λεπτομερείς, ξεκάθαρες, αλλά και από μια πιο πειραγμένη οπτική γωνία. Διάβασε τα παραμύθια του Μαγεμένου Χωριού και μου έστειλε ένα υπέροχο έγχρωμο δοκιμαστικό για τη Μυστική Ιστορία.


secret_story001


Ποτέ δεν είπα στο Μεταίχμιο ότι (κάπως και πώς) ήξερα αυτόν τον νεαρό εικονογράφο απ’ το Βέλγιο, τη χώρα με την μεγάλη παράδοση στα κόμικς και τις εικονογραφήσεις. Τους έστειλα τα δείγματα και τους άφησα να αποφασίσουν αυτοί. Κι αν ο Οδυσσέας ήταν τόσο ταλαντούχος, όσο ήμουν πεπεισμένος ότι ήταν, σίγουρα θα τον διάλεγαν κι αυτοί.

«Τον ξέρεις; Είναι φίλος σου;», με ρώτησαν σε ένα email.

«Δεν τον έχω δει ποτέ στη ζωή μου, δεν ξέρω καν πως μοιάζει», απάντησα, χωρίς να πω τελείως ψέματα.

«Μας αρέσει πολύ. Θα του πεις να συνεργαστούμε;»

Κι έτσι, μέσω email, μου ήρθαν τα πρώτα σχέδια. Και σιγά-σιγά φτιάχτηκε το βιβλίο.

[Τότε ήταν που ονειρεύτηκα πως κάποτε ο Οδυσσέας θα μπορούσε σε κόμικς /graphic novel την τριλογία των βιβλίων μου με τους ΣΤΕ και έγραψα μάλιστα κι ένα πλάγιο, σχετικό παραμύθι.]

Οι εικόνες του, αν και ασπρόμαυρες στο βιβλίο, είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε φαινομενικά ασύνδετα παραμύθια που διαδραματίζονται στο Μαγεμένο Χωριό. Ένα χωριό -που πριν μαγευτεί κατά λάθος- ήταν το πιο βαρετό και ήσυχο του κόσμου.

Παρ’ όλα τα παραπάνω, δυστυχώς, ο Οδυσσέας Χρηστίδης κι εγώ συνεχίζουμε ακόμα να μην έχουμε συναντηθεί ποτέ. Και συνεχίζουμε να μην έχουμε καν μιλήσει στο τηλέφωνο.

-----------------------------------------------------------------------------


o magos paramythas
1) Ο Μάγος Παραμυθάς
(όπου το μικρό, βαρετό χωριό αποκτά ξαφνικά την κρυφή, παραμυθένια ζωή του)

-
to megafono ton fotografion
2) Το Μεγάφωνο των Φωτογραφιών
(όπου ένα αγόρι αγοράζει ένα μαραφέτι που αν το βάλεις δίπλα σε μια παλιά φωτογραφία μπορείς να ακούσεις την ιστορία της απ’ τους ίδιους τους εικονιζόμενους)
-

vassilisa sto sxoleio
3) Η Βασίλισσα στο Σχολείο
(όπου ένα φίλτρο γέλιου καταστρέφει την επίσημη επίσκεψη της Βασίλισσας στο σχολείο του Μαγεμένου Χωριού. Τουλάχιστον έτσι νομίζει ο έντρομος διευθυντής του σχολείου, γιατί τα παιδιά -αλλά και η Βασίλισσα- έχουν διαφορετική γνώμη…)
-

i paraxeni aiora
4) Η Παράξενη Αιώρα
(όπου η Μάγισσα Ξεχασιάρα ξεχνάει να πάει στη μεγάλη συγκέντρωση των μαγισσών και την βοηθούν δυο εκνευρισμένα αδέρφια με τη μαγική τους αιώρα)
-

i velanidia ton xamenon paixnidion
5) Η Βελανιδιά των Χαμένων Παιχνιδιών
(όπου ένα αγόρι ανακαλύπτει πού πηγαίνουν όλα τα παιχνίδια του χωριού και αποφασίζει να νικήσει τον δράκο που φυλάει την είσοδο της κρυψώνας)
-

o kristallos tou aplistou fournari
6) Ο Κρύσταλλος του Άπληστου Φούρναρη
(όπου ένας τυχερός φούρναρης απλά δεν ξέρει πότε να σταματήσει!)
-


o magikos anelkistiras
7) Ο Μαγικός Ανελκυστήρας
(όπου ένα κορίτσι προσπαθεί να βοηθήσει τον μπαμπά της σε μια απλή εφεύρεση και κατά λάθος φτιάχνει ένα ασανσέρ για το διάστημα!)
-

to asimenio kasetofonaki
8) Το Ασημένιο Κασετοφωνάκι
(όπου ένα μαγικό γουώκμαν μεταφέρει τον ασθενή ήρωά μας στα διαφορετικά μαγικά τοπία κάθε τραγουδιού που παίζει, με σκοπό να βρει το αγόρι την γιατρειά του)
-

to magiko kouti ton anamniseon
9) Το Μαγικό Κουτί των Αναμνήσεων
(όπου ένα κορίτσι μαθαίνει σε μια τέντα του τσίρκου πως είναι υιοθετημένο. Αυτά που βλέπει όμως στο κουτί την κάνουν να αλλάξει γνώμη για όλους και για όλα – και πολλά χρόνια μετά να θελήσει να ξαναζήσει εκείνη τη μέρα, πάλι μέσα απ’ το μαγικό κουτί των αναμνήσεων…)
-


to megalitero spiti tou kosmou
10) Το Μεγαλύτερο Σπίτι του Κόσμου
(όπου ένας άντρας, περνώντας με επιτυχία ένα σωρό δοκιμασίες κάνει μια ευχή, και περνάει την υπόλοιπη ζωή του στο πανύψηλο σπίτι που ζήτησε, για να ανακαλύψει όμως πως η μοναξιά είναι δυσβάσταχτη και να κατέβει τρέχοντας τους χίλιους ορόφους, με την ελπίδα οι συγχωριανοί του να τον αγαπούν ακόμα όπως τους αγαπούσε αυτός)
-

xrisi karta
11) Η Χρυσή Κάρτα
(όπου μια κάρτα που εμφανίζεται απ’ τον ουρανό καταλήγει από χέρι σε χέρι σε όλους τους ήρωες των προηγούμενων παραμυθιών, φέρνοντάς τους απίστευτη τύχη και ωθώντας τους να λύσουν όλοι μαζί το μυστήριο της προέλευσής της…)

--------------------------------------------------------------------------------------------
img102a
Άρης Δημοκίδης, Το Μαγεμένο Χωριό, καλοκαίρι 2009, Μεταίχμιο
.
.

6.6.09

Καλοκαιρινή Περιπέτεια...



(μια νέα ιστορία γραμμένη αποκλειστικά για το blog και το εφημεριδάκι του Μεταίχμιου, με την πολύτιμη βοήθεια των μικρών μου φίλων...)

Είναι η τελευταία μέρα του σχολείου. Επιτέλους έφτασε το καλοκαίρι!

Η Στέλλα και ο Στέφανος περίμεναν με αγωνία να ακούσουν το κουδούνι και κοιτούσαν τα ρολόγια τους κάθε δέκα δευτερόλεπτα.

Κάποτε ακούστηκε ένα δυνατό, χαρούμενο «ΝΤΡΙΙΙΙΝ!» και όλοι οι μαθητές ξεχύθηκαν στην αυλή. Οι ΣΤΕ έτρεξαν προς την πόρτα του σχολείου, έτοιμοι για τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Όμως τότε κάτι απίστευτο συνέβη…

Ο χρόνος σταμάτησε. Έτσι απλά. Τα παιδιά μπορούσαν να κινηθούν, αλλά οι δείκτες όλων των ρολογιών της χώρας είχαν παγώσει για τα καλά!

«Τι κάνουμε τώρα;» είπε ο Στέφανος στην αδερφή του. «Θα μείνουμε για πάντα σ’ αυτό το σημείο;»

«Έχω μια ιδέα», του απάντησε αυτή. «Πέταξε μαζί μου ως το ρολόι του καμπαναριού».

Τα δυο παιδιά σηκώθηκαν στον αέρα, ταξίδεψαν στην άλλη άκρη της πόλης και προσγειώθηκαν πάνω στο τεράστιο ρολόι. Προσπάθησαν να μετακινήσουν τους δείκτες του μπας και ο χρόνος πάρει και πάλι μπρος.

Ξαφνικά όμως μια πόρτα άνοιξε… Μια μεγάλη σκοτεινή πόρτα που τους ρούφηξε μέσα! Οι ΣΤΕ στροβιλίστηκαν γύρω απ’ τον εαυτό τους για πολλή ώρα μέχρι που έπεσαν μπροστά στην πόρτα του σχολείου τους.

«Τι περίεργο!» μουρμούρισε η Στέλλα. «Μοιάζει σαν… σαν να…»

«Απίστευτο!» φώναξε το Στέφανος. «Ο χρόνος γύρισε πίσω και μας ξαναέφερε στην πρώτη μέρα του σχολείου, στην αρχή της σχολικής χρονιάς. Κι έτσι αντί να τελειώσουμε τη χρονιά και να πάμε διακοπές πρέπει να ξαναρχίσουμε αμέσως τα μαθήματα!»

Τα παιδιά ήταν απαρηγόρητα… Έπρεπε να κάνουν κάτι. Να βρουν μια λύση – και να ξαναφέρουν το καλοκαίρι! Ως καλοί ντεντέκτιβ άρχισαν να αναζητούν τον ένοχο. Χωρίς να χάσουν λεπτό, πήγαν στο μαγικό κρησφύγετό τους κι έφτιαξαν ένα τηλεκοντρόλ που να επιδιορθώνει το χρόνο.

«Μαγικό τηλεκοντρόλ του χρόνου», ψιθύρισε η Στέλλα. «Σε διατάζω να μας πας σ’ αυτόν που μας έκλεψε τις καλοκαιρινές μας διακοπές…» Το τηλεκοντρόλ έβγαλε μερικούς περίεργους ήχους και πήγε τους ΣΤΕ πίσω στο χρόνο. Πολύ πίσω… Στη μεσαιωνική εποχή!

Μπροστά τους είδαν ένα μεγάλο κάστρο. Έτρεξαν μέσα και συνάντησαν έναν ιππότη με πανοπλία. «Συγνώμη κύριε Ιππότη, μήπως ξέρετε ποιος μας έκλεψε τις καλοκαιρινές διακοπές και μας έβαλε να ξαναπάμε απ’ την αρχή στο σχολείο;»

«Σχολείο; Τι είναι αυτό;» Αφού ο ιππότης έμαθε τα πάντα για τα σχολεία απ’ τους ΣΤΕ τους έδωσε μια μαγική άμαξα για να κυνηγήσουν τον κακό που είχε σταματήσει το χρόνο…

Με το που μπήκαν στην άμαξα βρέθηκαν στην εποχή των δεινοσαύρων! Δεκάδες δεινόσαυροι άρχισαν να κυνηγούν τα δυο αδέρφια. Οι ΣΤΕ αναγκάστηκαν να πηδήξουν πάνω σ’ ένα μεγάλο και ψηλό σύννεφο για να γλιτώσουν απ’ τα κοφτερά τους δόντια. Το σύννεφο έτρεξε πάρα πολύ γρήγορα και οι δεινόσαυροι κουράστηκαν με το κυνηγητό.

Η Στέλλα ξαναπάτησε το μαγικό τηλεκοντρόλ. «Ελπίζω τώρα να βρεθούμε στη σωστή εποχή, στο φετινό καλοκαίρι…» Το επόμενο πράγμα που είδε όμως ήταν ένας τεράστιος κομήτης που πετούσε μπροστά της με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

«Φτου!» είπε ο Στέφανος. «Τώρα ήρθαμε στο μέλλον!»

«Ωχ, δες αυτούς τους εξωγήινους!» φώναξε η Στέλλα. «Έρχονται καταπάνω μας!»

«Όχι, δε νοιάζονται για μας…» παρατήρησε ο αδερφός της. «Κυνηγούν έναν άντρα! Μα ποιος είναι αυτός; Γνωστός μου φαίνεται.»

Δεκάδες εξωγήινοι κυνηγούσαν με μανία τον διευθυντή του σχολείου των ΣΤΕ. «Βοήθειαααα», φώναζε αυτός.

«Μα καλά, πώς βρέθηκε ο διευθυντής εδώ; Πάμε να τον σώσουμε.»

Τα αδέρφια πέταξαν γρήγορα προς τη μεριά του. Τον άρπαξαν και τον τράβηξαν μακριά. Πάτησαν το τηλεκοντρόλ και ξαφνικά βρέθηκαν και πάλι στην αυλή του σχολείου τους… Ήταν καλοκαίρι, μόλις είχε χτυπήσει το τελευταίο κουδούνι της χρονιάς, όμως ο χρόνος συνέχιζε να είναι σταματημένος.

«Σας ευχαριστώ που με σώσατε», είπε ντροπαλά ο διευθυντής τους. «Ξέρετε… εγώ σταμάτησα το χρόνο. Το σχολείο μου είναι όλη μου η ζωή. Μισώ το καλοκαίρι. Μετά όμως το τηλεκοντρόλ μου χάλασε και βρέθηκα στο διάστημα. Ευτυχώς που ήσασταν εσείς εκεί».

Και αφού ο διευθυντής ζήτησε συγνώμη απ’ όλα τα παιδιά, έβαλε καινούριες μπαταρίες στο μαγικό τηλεκοντρόλ του, πάτησε το πλέι και -επιτέλους- ο χρόνος ξανάρχισε! Το καλοκαίρι είχε μόλις ξεκινήσει, για όλους!


--------------------------------------------------------









13.3.09

Η Ανοιξιάτικη Περιπέτεια των ΣΤΕ!

Η άνοιξη είναι εδώ - τώρα βλέπω τον ήλιο έξω απ' το παράθυρό μου. Κι έτσι έφτιαξα ένα νέο παραμύθι ειδικά για το blog (αλλά και για την παιδική εφημερίδα του Μεταίχμιου) με ήρωες τη Στέλλα και τον Στέφανο...


img872

Η Ανοιξιάτικη Περιπέτεια των ΣΤΕ!


«Πολύ περίεργος καιρός. Πολύ κρύο…», είπε η Στέλλα στον μικρότερο αδερφό της καθώς πήγαιναν για ύπνο. Έξω ο αέρας φυσούσε και η βροχή δεν έλεγε να σταματήσει.
«Κρύο δε λες τίποτα! Δεν θα ‘πρεπε να είχε έρθει ήδη η Άνοιξη;» ρώτησε ο Στέφανος βάζοντας τις πιτζάμες του…

Το ίδιο βράδυ η Στέλλα ονειρεύτηκε πως ήταν σε μια παγωμένη λίμνη κι έκανε πατινάζ. Έκανε φανταστικές φιγούρες: Ιπτάμενα φλιπ, δεκαπλά τόλουπ, ανάποδα άξελ… Γλιστρούσε στον πάγο με την ταχύτητα του φωτός! Ξαφνικά είδε κάτι που την τρόμαξε. Μπροστά της ήταν σκυμμένη μια σκοτεινή φιγούρα! Την πλησίαζε με ασύλληπτη ταχύτητα.
«Φύγε από κει! Θα πέσω πάνω σου!» φώναξε και προσπάθησε να στρίψει. Ήταν όμως αργά. Σκόνταψε πάνω στην φιγούρα, τινάχτηκε στον αέρα κι αφού έκανε μια άτσαλη τούμπα σωριάστηκε φαρδιά πλατιά πάνω στον πάγο.
«Ωχ…» μουρμούρισε, «αυτό πόνεσε.»
«Γιατί; Το δικό μου δεν πόνεσε;» φώναξε ο Στέφανος που ήταν πεσμένος στον πάγο. Αυτός ήταν η σκοτεινή φιγούρα.
«Τι κάνεις εδώ;» είπε όλο έκπληξη η αδερφή του. «Γιατί ήρθες; Αυτό είναι το δικό μου όνειρο.»
«Έβλεπα ότι πετούσα πάνω απ’ το Βόρειο Πόλο και ξαφνικά άρχισα να χάνω ύψος και έπεσα εδώ…» Στεκόταν όρθιος με δυσκολία – όλο γλιστρούσε.

Με μια σιωπηλή ευχή η Στέλλα εμφάνισε ένα ζευγάρι παγοπέδιλα και τα φόρεσε στον αδερφό της. Τώρα όμως ήταν χειρότερα. Ο Στέφανος δεν μπορούσε να κάνει ούτε βήμα!
«Εεε… φυσικό είναι. Αφού δεν ξέρω να κάνω πατινάζ.»
«Τώρα ξέρεις!», είπε η Στέλλα χρησιμοποιώντας το ξόρκι γρήγορης εκμάθησης πατινάζ.
«Ωχ, ναι! Τώρα ξέρω» είπε το αγόρι κι άρχισε να τρέχει σαν τρελό και να κάνει διαστημικές πιρουέτες στον πάγο.
Γύρω τους υπήρχαν ψηλά χιονισμένα βουνά. Ήταν σχεδόν σκεπασμένα από σκοτεινά σύννεφα. Και τότε έγινε κάτι πολύ περίεργο. Χίλιες κατακόκκινες παπαρούνες, παρασυρμένες απ’ τον δυνατό άνεμο, ήρθαν καταπάνω τους.
Οι ΣΤΕ άνοιξαν διάπλατα τα χέρια τους και αγκάλιασαν τις χίλιες παπαρούνες για να φτιάξουν μια τεράστια ανθοδέσμη…
Περίεργο, σκέφτηκαν. Οι παπαρούνες συνήθως βγαίνουν την Άνοιξη… Τι δουλειά έχουν τώρα σ’ αυτό το παγωμένο τοπίο; Από πού τις είχε φέρει ο άνεμος;
«Πάμε να δούμε!»

Πέρασαν μέσα από δάση με ψηλά, γυμνά δέντρα, δίπλα από αρκούδες που κοιμόταν, πάνω από παγωμένα ρυάκια. Κάποτε βρήκαν αυτό που έψαχναν. Δυο ανθρώπους - έναν άντρα και μια γυναίκα. Με τη μαγική τους όραση οι ΣΤΕ είδαν ότι ο άντρας είχε στα χέρια του ένα μεγάλο κατακόκκινο κλειδί…

Το ζευγάρι τρόμαξε με το που είδε τα παιδιά.
«Θα μας χαλάσουν το σχέδιο! Εσύ φταις, που άφησες ανοιχτή την πόρτα και βγήκαν οι παπαρούνες», είπε ο άντρας στη γυναίκα.
«Δεν το έκανα επίτηδες!» του απάντησε εκείνη. «Γρήγορα, κρύψε το κλειδί. Τρέχα!»
Πάνω που οι ΣΤΕ πλησίαζαν τους δυο ανθρώπους αυτοί άρχισαν να τρέχουν πάνω στον πάγο με απίστευτη ταχύτητα.
«Σταματήστε! Πείτε μας τι συμβαίνει!» φώναξε η Στέλλα αλλά το ζευγάρι είχε ήδη φύγει μακριά. Τα παιδιά έβαλαν τα δυνατά τους - τα παγοπέδιλά τους έβγαζαν σπίθες!
«Εκεί πήγαν, πίσω απ’ τους θάμνους!» είπε ο Στέφανος που είχε χρησιμοποιήσει την μαγική όραση που κάνει διάφανα όλα τα φυτά. «Είναι σφιχτά αγκαλιασμένοι και τρέμουν. Πάμε με προσοχή…»

Τα παιδιά τους πλησίασαν.
«Όχι!» φώναξε ο άντρας. «Δε σας δίνουμε το κλειδί. Γι’ αυτό δεν ήρθατε;»
Η Στέλλα το σκέφτηκε λιγάκι. Μήπως τελικά γι’ αυτό είχαν συναντηθεί με τον Στέφανο στο όνειρό της; Για να πάρουν αυτό το κλειδί;
«Δεν έχει Άνοιξη φέτος, συνηθίστε το!» είπε ήρεμα η γυναίκα. «Η πόρτα της Άνοιξης δεν πρόκειται να ανοίξει. Καθόλου!»

Τι περίεργα πράγματα είναι αυτά; σκέφτηκε ο Στέφανος και άνοιξε στο μυαλό του την αόρατη εγκυκλοπαίδεια. Ήταν ένα βιβλίο με δισεκατομμύρια σελίδες γεμάτες απαντήσεις, που λειτουργούσε μόνο στον εγκέφαλο των ΣΤΕ. Έψαξε στο λήμμα Άνοιξη. «Στέλλα άκου έναν παλιό θρύλο για την Άνοιξη… Η Άνοιξη, λέει, είναι πάντα κλεισμένη σ’ ένα μικρό καλύβι. Όταν έρχεται η ώρα της, η πόρτα του καλυβιού ανοίγει μ’ ένα κατακόκκινο κλειδί κι αυτή ξεχύνεται στην πλάση!»
«Κι αυτό το κλειδί το έχετε εσείς, ε;» ρώτησε η Στέλλα το ζευγάρι.
«Εγώ», απάντησε ο άντρας. «Πάντα εγώ το είχα. Κι όταν έφτανε η εποχή άνοιγα την πόρτα – κάθε χρόνο. Όμως φέτος…»
«Φέτος τι;»
«Φέτος το χειμώνα γνώρισα αυτή τη γυναίκα.» Η γυναίκα του έκανε νόημα να συνεχίσει. «Ήρθε στο χωριό μου και πουλούσε γιατρικά για το κρυολόγημα - τα φτιάχνει μόνη της. Έτσι αγαπηθήκαμε. Δυστυχώς δεν έχουμε πολλά λεφτά και αν καλυτερέψει ο καιρός θα πρέπει να φύγει, να πάει να δουλέψει σε κρύες χώρες...»
«Μα δεν αρρωσταίνουν μόνο το χειμώνα οι άνθρωποι», είπε ο Στέφανος στη γυναίκα, «Ξέρεις πόσες ανοιξιάτικες αλλεργίες υπάρχουν;»
«Ναι», είπε αυτή θλιμμένα, «όμως δεν ξέρω να φτιάχνω φάρμακα ή φίλτρα για τις αλλεργίες!»
«Ε, αυτό είναι το πρόβλημα; Θα σου βρω χίλιες συνταγές στην αόρατη εγκυκλοπαίδεια!»
«Και θα σου φέρουμε και όλα τα υλικά!», συμπλήρωσε η Στέλλα. «Τώρα αμέσως!»

Μόλις έγινε αυτό, το ζευγάρι αναστέναξε με ανακούφιση. Μπορούσαν να συνεχίσουν να ’ναι μαζί! Ο άντρας οδήγησε τους ΣΤΕ στη μικρή καλύβα της Άνοιξης κι έβγαλε το κατακόκκινο κλειδί από την τσέπη του. Πλησίασε την ξύλινη πόρτα και την ξεκλείδωσε. «Προσέξτε!», είπε στους άλλους, «φύγετε από μπροστά».

Με το που άνοιξε η πόρτα φύσηξε ένας δυνατός άνεμος. Και μέσα απ’ την καλύβα ξεχύθηκαν χιλιάδες λουλούδια όλων των χρωμάτων. Κι εκατομμύρια καταπράσινα φύλλα. Και πολλές ζεστές ακτίνες του ήλιου… Έβγαιναν, έβγαιναν και τελειωμό δεν είχαν! Το ταξίδι τους μόλις ξεκινούσε… Τα λουλούδια φυτεύονταν στο χώμα, ακόμα και στις πιο απάτητες πλαγιές. Τα φύλλα ενώνονταν με τα γυμνά κλαδιά των δέντρων. Και οι ακτίνες του ήλιου έλουζαν βουνά και θάλασσες.
«Μα καλά, πόσα πράγματα χωρούσαν σ’ αυτό το καλυβάκι;» μουρμούρισε νυσταγμένος ο Στέφανος.
«Στέφανε;» είπε η Στέλλα. «Στέφανε; Μ’ ακούς; Ξύπνα επιτέλους!»

Το αγόρι άνοιξε τα μάτια του. Η αδερφή του είχε μπει στο δωμάτιό του και τον τραβούσε απ’ το χέρι.
«Δες!» Απ’ το ανοιχτό παράθυρο φαινόταν όλο το κτήμα των ΣΤΕ. Τα πάντα ήταν ανθισμένα και πολύχρωμα. Ο ήλιος έλαμπε πάνω απ’ την γαλήνια θάλασσα. Αυτή όμως δεν ήταν η μόνη έκπληξη.
Στο χέρι της η Στέλλα κρατούσε ένα κλειδί, ένα μεγάλο κατακόκκινο κλειδί.
«Ήταν στην τσέπη μου όταν ξύπνησα!» εξήγησε. «Το φαντάζεσαι; Μπορούμε να φέρνουμε την Άνοιξη όποτε θέλουμε! Και να αλλάζουμε τις εποχές!»
Τα αδέρφια πέταξαν έξω απ’ το παράθυρο και προσγειώθηκαν σ’ έναν ολάνθιστο κήπο στην κορυφή ενός λόφου. Ήταν ώρα για παιχνίδι…

23.2.09

Το Παιδί που Δεν Αγαπούσε τα Βιβλία!

img723

Αν και δεν εμφανίζονται οι Στε στο νέο μου παραμύθι, ήθελα να γράψω δυο λόγια γι' αυτό.

Το Παιδί που Δεν Αγαπούσε τα Βιβλία είναι ένα μικρό εικονογραφημένο παραμύθι που απευθύνεται σε παιδιά προσχολικής ηλικίας (αλλά και σε όσα αρχίζουν να διαβάζουν μόνα τους.)

Ο ήρωας του παραμυθιού είναι ένα παιδί που μισεί τα βιβλία και το διάβασμα. Όμως μια μέρα παγιδεύεται σ’ ένα σκοτεινό βιβλιοπωλείο, κάτι που στο μυαλό του είναι χειρότερο κι απ’ το πιο τρομακτικό θρίλερ!

img721

Προσπαθεί να βγει αλλά δεν καταφέρνει τίποτα. Μην μπορώντας να κάνει τίποτε άλλο, αρχίζει να διαβάζει βιβλία, με εικόνες, με ιστορίες, μεγάλες και μικρές.
Μια μεγάλη περιπέτεια ξεκινάει και, ξαφνικά, ολόκληρη η ζωή του αλλάζει!

Γραμμένο, σε ένα βαθμό, για να εμφυσήσει την αγάπη για το διαβάσματος στα παιδιά που δεν το πολυεκτιμούν ακόμα είναι εικονογραφημένο από τον Γιώργο Σγουρό.

img719

9.2.09

Δέκα ζωγραφισμένα όνειρα...

img627
η Κατερίνα Β. θα ήθελε να ονειρευτεί πως πετάει πάνω απ' αυτή την πόλη

Φανταστείτε να είχατε μαγικές δυνάμεις όπως οι ΣΤΕ. Και μετά φανταστείτε να μπορούσατε να κάνετε όλα τα όνειρά σας πραγματικότητα...
Πώς θα φτιάχνατε το όνειρό σας; Αν αυτή τη στιγμή μπορούσατε να μπείτε σε ένα ονειρεμένο τοπίο πώς θα έμοιαζε αυτό; Και τι θα κάνατε μέσα του;

Αυτά τα πράγματα ρώτησα μικρούς και μεγάλους φίλους που βρέθηκαν σε παρουσιάσεις της Χώρας των Μαγικών Ονείρων και όλοι βάλθηκαν να σχεδιάσουν και να χρωματίσουν μια ζωγραφιά στην οποία, θα ήθελαν να βρεθούν μέσα!

img615

Το να μπορέσω να "ξυπνήσω" μέσα στο όνειρό μου, ήταν κάτι που με απασχολούσε με παιδί. Η Στέλλα και ο Στέφανος (με πολλή εξάσκηση) τα καταφέρνουν συνέχεια. "Μπαίνουν" μέσα στα όνειρά τους, περιπλανιούνται μέσα σε πανέμορφους κόσμους, διασκεδάζουν κάνοντας όποιο μαγικό κόλπο θέλουν. Κι όλα αυτά ενώ στην πραγματικότητα τα σώματά τους είναι στα κρεβάτια τους...

Μερικές φορές τα καταφέρνω κι εγώ. Άλλωστε τα μαγικά όνειρα που γράφω στα βιβλία μου δεν είναι τίποτα άλλο από τα υπέροχα συνειδητά όνειρα που έχουν αποδειχτεί από την ιατρική επιστήμη. (Περισσότερα για τα συνειδητά όνειρα εδώ.)

νέλσων

Είναι το πιο ωραίο πράγμα το να ελέγξεις ένα όνειρο. Μπορείς να εισβάλλεις μέσα του και να το φτιάξεις όπως θέλεις: Μπορείς να πετάς στον αέρα, να μεταμορφώνεις πράγματα, να ταξιδεύεις μέχρι το διάστημα, να γίνεσαι αόρατος...

Και όλα αυτά δεν τα κάνουν μόνο οι ΣΤΕ στις μαγικές περιπέτειές τους, αλλά και πολύς κόσμος που έχει εξασκηθεί στον ύπνο του!

κατερίνα
Το όνειρο της Κατερίνας Σ. θα διαδραματιζόταν κοντά στη θάλασσα, θα είχε ένα πολύχρωμο σπίτι γεμάτο ρούχα αλλά και μια σκάλα με την οποία θα ανέβαινες στον ουρανό!

γερασιμος
Ο Γεράσιμος θα ήθελε να ονειρευτεί την απέραντη θάλασσα και τον εαυτό του μέσα σ' ένα καραβάκι.

img614
Δεν ζωγράφισε η Ελένη Δ. αλλά, παρ' όλα αυτά, το όνειρό της είναι πραγματικά αξιοζήλευτο .

xristina papadaki
Υπέροχη ζωγραφιά από την Χριστίνα Παπαδάκη με ωραίες διακοσμητικές λεπτομέρειες τέρμα αριστερά και τέρμα δεξιά της εικόνας και του 'κάδρου'.

mixaela kollia 10etwn
Μιχαέλα Κολλια, 10 ετών. (Ελπίζω να ακολουθήσει το όνειρό της και να γίνει σπουδαία χορεύτρια!)

korina kakoulidou
Κορίνα Κακουλίδου. Ένα δρομάκι που αν το ακολουθήσεις φτάνεις στον ουρανό.

ακριβή φραγκούλη
Η Ακριβή Φραγκούλη φαντάζεται τον εαυτό της στην πολύχρωμη φύση, ανάμεσα σε γιγάντια λουλούδια και δίπλα σ' ένα ιπτάμενο τόξο.

(Γι' αυτό αρέσουν στους ΣΤΕ -και σε μένα- τόσο πολύ τα όνειρα. Μόνο στα όνειρα μπορείς να αφήσεις τη φαντασία σου τελείως ελεύθερη και να νιώσεις ότι ζεις στ' αλήθεια τα πιο τρελά σου όνειρα...)
.
.